Bir yaz günüydü çatır çatı güneş var..Yürüyorum tek başıma.Etrafıma bakınıyorum kimsecikler yok..sonra birini görüyorum , bir erkek çocuğu , bana bakıyor uzaktan.biraz bakışıyoruz sonra kaçmaya başlıyor koşuyorum peşinden..dar sokaklardan bir sağa bir sola sapıyor yorulmak nedir bilmeksizin kaçıyor..sonra bir meydana çıkıyoruz..sanki tüm şehir oraya toplanmış meydan hıncahınç dolu.Bir anda silah sesi duyuyorum.bir sıcaklık hissediyorum veeee..uyanıyorum meğerse rüyaymış.:)
8 yaşındayım, elimde oyuncak bebek oyun oynamak için halamların binasının terasına çıkmıştım. Salıncak kuruluydu terasta, sallanmak için sürekli çıkardım. Çatıya merdiven dayamışlar o zaman bende cesaret doğduğumdan itibaren var ya merdivenleri çıkıp çatıya oturdum, kiremitlerin üzerine. 5 katlı bina... Ayaklarımı sallandırdım aşağı doğru. Karşı binadan halamın komşuları pencereden beni o şekilde görünce 'kız intihar ediyor' diye koştur koştur halama söylemiş. Halam da bir telaşla yanıma geldi beni görünce o da telaşlandı. Diziler de olur ya "hadi elini ver bana kızım" dediğini hatırlıyorum. Halam da dünya tatlısı bir kadındır. Başkası olsa emanetim diye sinirlenip tokatı yapıştırırdı. Ama hiç kızmadı bilhassa kucağına alıp eve inmiştik. Hâlâ bir araya geldiğimizde bunu anlatıp anlatıp güler. Cesur kızım diye sever beni...
Şırnak kato dağı civarında bir tepede timimle birlikte mevzi alıp geceyi geçirmiştik. Gün ağarıp hava aydinlandığında kahvaltı için çukur kazıp ateş yakmaya çalışırken bütün gece kıçımın altında bir mayınla uyuduğumu farketmiştim. Niyeyse patlamamıştı. Dizlerinin bağı çözülmek nedir dibine kadar hissettiğim yegane andır.
Bizim bina yanıyordu,sokaklar dar oldugundan itfaiye cok gec gelmişti 30 dakika beklemiştik.
Alevler yükselmeye başlamıştı 5. Katta oturuyoruz 3.kata kadar gelmişti girişte çıkmıştı yangın ve binada işe yaramayan elbiseler falan duruyordu bu yüzden daha çok büyümüştü.
Alevler yükseldiğinden artik itfaiyeden umudu kesmiştim yanarak ölmektense atayim kendimi aşağıya diye düşünürken itfaiye gelip kurtarmıştı.
Bir Yaz gecesi 02:00 civarı, Otobanda scooter ile giderken sol tarafımızdan Uzunca bir tır korna çalarak geçmişti.
Tırın Rüzgarında fena sallanmıştık.
Ben motorun arkasındaydım. işte o 7-8 saniye ölüyoruz sandık. Arkadaşla çığlık atmıştık. Şükür ki devrilmedik.
Stuttgart 2006, inişte türbülans, çok irtifa kaybettik, lufthansa'ydı kaptan pas geçti, güneş batmıştı gece inişiydi, gene ocak ayıydı galiba. Sis vardı göz gözü görmüyordu, kimse renk vermiyodu, ama çıt çıkmıyordu uçakta.
Ancak sonradan anladım ki gayet normalmiş, boşuna panik yapmışız, ben o zamanlar uçaklardan şimdiki kadar iyi anlamıyordum. Kaptan'ın orda yaptığı şeyin gayet normal bir prosedür olduğunu bilmiyordum.
Geçen sene bu zamanlar depremde, bina başımıza yıkılacak diye bekledik kapı pencerelerden gacır gucur sesler geliyordu. Bitince aşağı indik bidaha, öğlen olunca eve çıktık bir daha şiddetli deprem sonra zaten 20 gün camide kaldık.
çok deprem yaşadım ama 12 kasım 1999 düzce depremi. istanbul bağcılar albayrak sitesi'ndeydim. 7 katlı binanın 6. katındaydım. buraya kadarmış diye içimden geçirdim. ama çekeceğimiz çile varmış, hâlâ yaşıyorum. buna yaşamak denirse...
bir keresinde ben otobüs durağına gitmiştim ama o zaman ortaokulluydum. 2 şerit mi ne durmuştu ama 3. şerit durmamıştı diye az kalsın bana araba çarpacaktı. sonra sürücü de bana söylenmişti o zaman ama 2 şerit durmuş sen niye durmuyorsun yani. jet hızıyla gidiyordu. ben de hemen koşmuştum.
Geçen ay bisikletim ile şehirde bisiklet camiasından arkadaşlarım ile turlarken taksi çarptı. Sağ kaburgamda bir adet çatlak mevcut onun dışında iyiyim,
bilindik bir caddeden geçerken grubun rahat ve emniyetli geçiş için 4 yol ağzını kapattım o esnada sağından bir anda caddeye fırlayan taksi, yolun ortasında bisikleti ile duran koskoca beni görmeyerek döndüğü gibi çarptı. Bilincin kapanır gibi oldu bi görüntü daraldı derken grup içinde sevdiğim bir doktor abim müdahale etti. Ambulans felan derken 1 çatlak ile kurtardık paçayı.Daha sonra bizzat şehrin valisi tarafından grubun güvenli sürüşü için motorsikletli trafik polisi tahsis ettiler. Kendilerinde burdan tekrar teşekkür ederim.
Okulun yemekhanesinde pidenin yanında verilen yeşillik boğazıma takıldı, nefessiz kaldım ayaklarım titremeye başladı.neyseki iki öğretmen arkadaş sırtıma vurarak kurtardı.
7. Sınıftayken arkadaşımla kaldırımda yürürken 1 metre önümüze toprak saksı düşüp paramparça olmuştu o an ucuz yırtmıştım.
Bi de depremde hissetmiştim asıl ölümü burda hissetmiştim,yaşamın ne kadar pamuk ipliğine bağlı olduğunu,10 parmağımla yaşamak istediğimi vs vs.
sene 2006 gemilerde kullanılan işaret fişeği elimde patladı o zaman 19 yaşındayım el paramparça kıyma olmuş sağ göz görmüyor sağ dizimden aşşağı kemik görünüyor her an kan kaybından gidebilirdim ordan sağ çıkmam mucize gibiydi.
Trafik kazası nedeniyle kafam yüzüm kırılmış, sak ve epidural kanama (beyin kanamaları) geçirmişim. Nrş opere etmek istememiş. Anestezi asistanı iş arkadaşlarımın ısrarı ile opere edilmişim.
Kafamın darmaduman olduğu zamanlar. Bir gün kafa dağıtmak için bindim arabaya şehrin dışına çıkmaya. Yolda dalmışım, önümdeki kamyonun kornasıyla kendime geldiğimde, kamyonun kıçına kadar girdiğimi gördüm. aklım başımdan gitti. Panik yaparsam daha kötü olacak. Kendimi zar zor kontrol edip solladım kamyonu. ilerde kenara çektim arabayı zangır zangır titriyordum.
Kafan leylayken araba kullanma derim.
1- Boğulma tehlikesi geçirdiğim an,
2- ölümlü zincirleme kazasına denk gelip, kazadan bal ile sıyrılan iki araçtan birinde olmak,
3- 6 Şubat ve tüm büyük artçı depremleri direkt yaşamak. Sabaha karşı 90, öğleden sonra 60 saniye şiddetli sallanmak,
4- yolculuk yaptığım güzergahta bir gün önce sabaha karşı teröristlerin yol kesmesi,
5- bulunduğum yere 6-7 km uzaklıkta terör saldırısı yaşanması,
6- Gaziantep'te bize komşu karşıyaka semtinde bombalı saldırı gerçekleşmesi,
7- köyüme kadar inen orman yangınında herkes köyü terk ederken benim köydeki evimde bulunmam.
Mudanya trilye tarafında uçurumdan aşağıya, denize bakıyordum. Bunalım zamanlarıydı...
Eğer Oradan atlarsam, kayalıklara çarpıp ölecektim.
Yaşamak veya ölmek... Karar bana aitti!
Ve ben atlamadım. Yoksa bu yazıyı nasıl yazacaktım?
Ufağım. Babam geliyor karşıdan. Aaa babaaa diye yola bir atıldım. Öteki taraftan kamyon geliyormuş. Kamyonun şoförü son anda fren kastı. Kasmasa ben şu an bu yazıyı yazıyor olmayacaktım. Babam ne mi yaptı? Klasik türk milleti tepkisi. Önce şöyle bi korktu ondan sonra tuttu yakamdan silkeledi ne yapıyon sen diye. Türk milleti niye böyle la? Kaybolan çocuğu bulur, dayak atar. Enteresan.
