Sanıyorum 2008. Taşınmıştık liseye yakın bir yere. Zaten çekingen biriydim hic arkadaşım kalmamıştı ama yine de sosyal fobim yoktu. Sonra apandisit oldum ve kusma korkum başladı. O gün bugündür birileriyle yemeğe çıkma fikrinde bile geririyorum insanlardan kaçar oldum. O ara sözlükle de tanıştım bambaşka bir hayat tarzım oldu. 2007deki ezik de olsa mutlu kişi belki daha bilgili depresif ve umutsuz birine dönüştü.
iş hayatına ayrıldığım dönemden bu yana olan dönem. Çaba sarfedip, başarılı oluyorsunuz. Ve sonra tekrar bir başarı ve yeni bir çaba girişimi. En zorunlu hallerinden.
Sorgu sual soruyor, sonrasında anlamsızlığa takılıp kalıyorsunuz. Neden, amaç ve yaratılış ilişkisini kuramıyorsunuz. Bu böyle kısır bir döngü şeklinde sürüp gidiyor.
Bir daha asla eskisi gibi olamadım,hayata ve insanlara karşı şüphe ve güvensizlik duydum.
Yaşadığım şehirden, okuduğum okuldan,çevremdeki herkesten ve her şeyden nefret ettim,korktum.
Tek taraflı duyulan huzursuzluk sadece sizden harcıyor, bir şeyleri eksiltiyor. Sadece sizi yıpratıyor. Sizi huzursuz eden insancıklara hiçbir şey olmuyor, en çok da buna yanıyorum.
2014 çöküş miladı diyebilirim artık daha zengindim ama hiç bişey eskisi gibi olmayacaktı kendimi iyi hissetirecek hiç bi sebep yoktu hepbi eksiklik burukluk bu böyle devam edip gidecek.
2007. o seneden sonra o kadar büyük bir hızla dibe indim ki, indiğim nokta çok karanlık ve burada toplumun hiçbir ferdi yok. burada kaos var, burada en son noktada ulaşılacak tabusuzluk var. aslında bu bir kişisel çöküş müdür yoksa kişiye dönüş mü.
Tam olarak 2005 Temmuz yada Ağustos ayı. Askerden yeni gelmişim hayallerim var o zamanlar yine hayvanlar gibi ders çalıştığım bir gün cep telefonuma gelen bir "merhaba * " mesajıyla olaylar gelişmeye başladı.
illa ki tüm yazarların sahip olduğu yıldır. "çöküşüm hiç olmadı" diyebilen ya yalan söylüyordur ya da farkında değildir. herkesin çöküşünün başladığı bir yıl vardır.
benimki de liseden sonrasıdır denebilir. yani 2010 sonrası. uzaktan baksanız yapılması gerekenleri yapmışım gibi görünüyor, hep yukarı gidiyor gibiyim ama aslında hep daha aşağı gittiğimi hissediyorum.
not: hiçbir şey zamanla düzelmez. zamanla düzelir diye beklersiniz ama düzelen her zaman yalnızca acıların rotası olur.
