bugün

Sanıyorum 2008. Taşınmıştık liseye yakın bir yere. Zaten çekingen biriydim hic arkadaşım kalmamıştı ama yine de sosyal fobim yoktu. Sonra apandisit oldum ve kusma korkum başladı. O gün bugündür birileriyle yemeğe çıkma fikrinde bile geririyorum insanlardan kaçar oldum. O ara sözlükle de tanıştım bambaşka bir hayat tarzım oldu. 2007deki ezik de olsa mutlu kişi belki daha bilgili depresif ve umutsuz birine dönüştü.
iş hayatına ayrıldığım dönemden bu yana olan dönem. Çaba sarfedip, başarılı oluyorsunuz. Ve sonra tekrar bir başarı ve yeni bir çaba girişimi. En zorunlu hallerinden.
Sorgu sual soruyor, sonrasında anlamsızlığa takılıp kalıyorsunuz. Neden, amaç ve yaratılış ilişkisini kuramıyorsunuz. Bu böyle kısır bir döngü şeklinde sürüp gidiyor.
1997 yili 20 seneyi devirdik magmaya kadar indik bakalim çekirdege ne zaman ulasacagiz.
2016 yılı, tek kelime ile berbattı.

Bir daha asla eskisi gibi olamadım,hayata ve insanlara karşı şüphe ve güvensizlik duydum.

Yaşadığım şehirden, okuduğum okuldan,çevremdeki herkesten ve her şeyden nefret ettim,korktum.

Tek taraflı duyulan huzursuzluk sadece sizden harcıyor, bir şeyleri eksiltiyor. Sadece sizi yıpratıyor. Sizi huzursuz eden insancıklara hiçbir şey olmuyor, en çok da buna yanıyorum.
Mart 2012 olarak cevaplayabileceğim tarih. Ondan sonra hiç bir şey eskisi gibi olmadı.
2012 yılı, 2 şubat perşembe günü 13.00-15.00 arası.
başlangıç.
Kesinlikle 2016 dır. Kamyon gibi ezip geçmiştir.
2013, kimseyi gerçekten tanıyamayacağımızı ve herkesin karanlık taraflarının olduğunu öğrendiğim yıl, yani büyüdüğüm yıl.
ilk kişisel çöküşüm 8. sınıfta başladı. o zamanlar sevdiğim kız beni değil başkasını tercih etmişti galiba fazla kilolarım yüzündendi.
7 yıl önce başladı, son 3 yıldır çekilmez oldu.
2014 çöküş miladı diyebilirim artık daha zengindim ama hiç bişey eskisi gibi olmayacaktı kendimi iyi hissetirecek hiç bi sebep yoktu hepbi eksiklik burukluk bu böyle devam edip gidecek.
ekşi sözlük'ten başlık çalmaya başladığım yıldır.
2007. o seneden sonra o kadar büyük bir hızla dibe indim ki, indiğim nokta çok karanlık ve burada toplumun hiçbir ferdi yok. burada kaos var, burada en son noktada ulaşılacak tabusuzluk var. aslında bu bir kişisel çöküş müdür yoksa kişiye dönüş mü.
2006 da yavaş yavaş. 2013 de tam olarak.
1996 yılıdır.
2010, ergenliğime girmiştim.
Tamamen yığılışımı da 2015'te yaşadım.
Tartışmasız 2012.
23 sanırım ama emin değilim.
Tam olarak 2005 Temmuz yada Ağustos ayı. Askerden yeni gelmişim hayallerim var o zamanlar yine hayvanlar gibi ders çalıştığım bir gün cep telefonuma gelen bir "merhaba * " mesajıyla olaylar gelişmeye başladı.
2015-2017 şimdi kendimi daha iyi hissediyorum.
2012 insan üniversite hayatında çöker mi? Tam bir yıkım.

Düştüysek kalkıcaz umarım.
2011.
Hayatımı sikti resmen. 2011 toparlamam 3 yıl falan sürdü.
Ciğerin yarısını götürdü tabi ki.
(bkz: 2014).

Maalesef akibeti devam ediyor.
Onu bile tam olarak bilmiyorum o kadar kayıp...
illa ki tüm yazarların sahip olduğu yıldır. "çöküşüm hiç olmadı" diyebilen ya yalan söylüyordur ya da farkında değildir. herkesin çöküşünün başladığı bir yıl vardır.
benimki de liseden sonrasıdır denebilir. yani 2010 sonrası. uzaktan baksanız yapılması gerekenleri yapmışım gibi görünüyor, hep yukarı gidiyor gibiyim ama aslında hep daha aşağı gittiğimi hissediyorum.
not: hiçbir şey zamanla düzelmez. zamanla düzelir diye beklersiniz ama düzelen her zaman yalnızca acıların rotası olur.