yazarların ilkokuldaki sıra arkadaşının tipi

üşenmez uzun saçlarını hergün tek tek ördürürdü annesine. pislenmesede sık sık temizlediği, iri gözlerini iyice iri gösteren gözlükleri vardı. beslenme saatine annesinin gününden kalan kısır poğça kurabiye getirirdi. erkekler onla tıknaz tıknaz diye dalga geçerken teselli etmek benim işimdi . boyu benden kısaydı arka sıradan görememenin zorluğunu çekerdi ve bi gün o ön sıralara gitti..

boynuna silgisini açacagını asan bitli sümüklü tıfıl bi yavrucaktı.

uzun boyluydu,kilosuda vardı,renkli gözlüydü.boşnaktı.

sınıfın en kısasıydı, kıvıcık saçlıydı, küçük burunluydu, türktü.
edit:erkekti.

zayıf, düz saçlı bi kızdı, hayatımda çok önemli yeri vardı en sevdiğim arkadaşım diyebildiğim ilk insan.

beslenme çantasından karıncalar çıkardı, tembeldi, sarı saçlıydı ve adı sibel'di.

sarı saçlı.
suratı enlemesine dar boylamına uzundu.
burunu uzun ve inceydi.
kırmızı kalem rahatlıkla bir 3 4 cm giriyordu.
benden yaklaşık 1 karış kısa idi.(beni bilmediğiniz için bu saçma oldu)
zayıftı.
ha mavi gözlüydü bide.
adı da bayram'dı.

hiç doğru durmazdım sürekli yer değiştirirdim yanında en fazla oturduğum,

esmer güzeli
uzun saçlı
zeytin gözlü bir kızdı, o zaman türk - kürt nedir bilmezdik onu sevmiştim arada sıkıştırır öperdim, güzel bir kürttü.

zaman zaman geçici arkadaşlar otururdu yanıma. onun haricinde arkalarda hep yalnız otururdum. çalışkan öğrenci yalnızlığı otururdu yanımda ama hiç arkadaş olmadık.

obezdi ama acayip tatlı bir çocuktu, ilkokulun ilk günü beraber oturmuştuk ve biz farklı bir semte taşınana kadar hiç ayrılmamıştık. kendisi aradan onlarca yıl geçtiği halde hala aklımdadır ve zaman zaman tebessüm etmeme sebep olur. gerçekten ilk arkadaşımdı bu nedenlede unutulmayacak.

okulun ilk günü annelerimiz bahçede tanışmış o yüzden bizi aynı sıraya oturtmuşlardı. saçmalığa bak yanına koyim. neyse isteksizce oturdum yanına. erkek sonuçta aramıza da çantamı felan koydum bana dokunmasın diye. kıvırcık saçları kapkara gözleri vardı. çok eğlenirdik derste komikti, biraz da obur.

öyle de bir anım var:

efenim nasıl bir kader ortaklığı varsa aramızda; ilkokulu beraber bitirmekle birlikte, farkında olmadan aynı ortaokula ve hatta aynı sınıfa düşmüşüz. yetmedi liseye başladık 2 hafta sonra bi baktım kantinde yine yan yanayız bizim karşı sınıftaymış meğersem. lisede bitti ama bizim hikaye bitmedi. ben dershaneye başladım o ne yaptı bilmiyorum. üniversitenin ilk günü ders programını almaya gitmişim okula anam arkamı bi döndüm yine o. okul hayatı bitince bizde ayrı yerlere savrulduk kader ortaklığımız eğitim hayatımızla kısıtlıymış. *

kendi kayık tipimden onunkini hatırlayamadığım tipidir. önlüğün altına pembe pijamayla okula mı gidilir kardeşim. facebook'a girmeye utanıyorum.

birinci sinifta bi cocuk vardi yanimda surekli yazimi elestirir dururdu bir gun annem geldi tabi ben bu cocugun bu elestirilerinden her isime karismasindan bikmisim agliyorumda agliyorum soruyorlar annemle ogretmenim bir turlu anlatamadim derdimi ama simdi aklima geliyorda o cocugu ogretmenim musallat etmis olabilir basima onun yazisi guzel miydi neydi artik neyse ne iste bir de okuma bayraminda da uskudara giderkende o vardi yanimda.