bugün

yazarların ilkokuldaki sıra arkadaşının tipi

üşenmez uzun saçlarını hergün tek tek ördürürdü annesine. pislenmesede sık sık temizlediği, iri gözlerini iyice iri gösteren gözlükleri vardı. beslenme saatine annesinin gününden kalan kısır poğça kurabiye getirirdi. erkekler onla tıknaz tıknaz diye dalga geçerken teselli etmek benim işimdi . boyu benden kısaydı arka sıradan görememenin zorluğunu çekerdi ve bi gün o ön sıralara gitti..