Dün gece 3 te annem bavulunu toplayıp evi terk etti. Ablam sorun ne anne diye sormuş,sorun sizsiniz demiş.
3-4 gün içinde şehirden ayrilicam. Belki bir daha hiç görüşmeyiz.
Bir markete alışveriş için ne zaman girsem orada annesinden veya babasından bir şeyi aldırmak isteyen çocuk oluyor. Daha dün akşam yaşadım. Kız istiyordu annesi de paralarının çok olmadığını o yüzden alamayacağını diyordu. Öyle bir durumda hangi çocuk olursa istediğini alıp market çıkışında veresim geliyor. Ancak annesini veya babasını çocuğun gözü önünde küçük düşürme düşüncesi de olduğu için yapamıyorum. Zaten ilerde istediği çoğu şeye sahip olamayacaklar bari çocukken istedikleri olsun. O çocukların alamadığı abur cubura/oyuncağa attığı son bakışlar beni her zaman üzmüştür.
Jetgillerdeki uçan arabaların hala gerçekleşmemişiz olması. Teknoloji adına hayal kırıklığı yaşamam. Çocukların böyle böyle uçan araba yapıcaz diye kandırılıp mühendisliğe yönlendirilmesi. *
Kimi mutlu görsem,mutluluklarının biteceğini düşünmek bni üzüyor. Hiçbir şeyin kalıcı olmadığı gerçeğini bilmek üzüyor bni en çokta canımı acıtan sevginin,vefanın bitmesi üzüyor giden çok şey var bu hayatta yürek koca bir karadelik.
kim milyoner isterdeki bir yarışmacının yaşadıklarına çok üzüldüm. kıza ailesi soruluyo, kız da annem öldü babam hapishanede diyor. sunucu babasının niye hapiste olduğunu soruyor ve kız da annesini öldürdüğü için babasının hapiste olduğunu söylüyor. söyledikleri de etkileyici evet ama kızın o anki ses tonu, konuşma şekli, bakışları... bak gene üzüldüm hatırlayınca.
Gecenin kaçıydı hatırlamıyorum işte o gece algılarıma bir şey oldu, bana yazılmış uzun bir mesajı okudum ve mesaja cevap yazdım. Sabah olduğunda ise baktım ki çok ama çok yanlış anlamışım ve olmaması gereken şeyler yazmışım. Bir insan kendisi için yazılmış mükemmel bir mesajı nasıl olur da kötümser bulup yanlış yorumlayıp o şekilde cevap verir? Neyse, Bu neyi gösteriyor bilmem ama beni seven nadir insanlardan birini daha kaybetmiş bulundum.
Üzülüyorum.
