bazen sonsuzlugunda kayboluyorum. yogunlugun belkide buyuyemememin en buyuk sebebidir. hani su 50'sinede girse hala cocuk kalabilecek insanlar varya, pek onlardan bir farkim olacagini dusunmiyorum. bagimliyim. dusuniyorum dusuniyorum sabahin 5ine kadar sadece hayal kuruyorum. bikmadan usanmadan. ama bazen bana fazla geliyor bu. beynimi susturamamak aklimi yitirecekmisim gibi hissetiriyor bana. hali ile hassaslasiyorum. ozellikle seslerden rahatsiz oluyorum. hicbirsey gormek istemeyip karanlik, bos ve sessiz bir odada bazen oturmak istiyorum. o odanin beynimi susturmayacagini bildigim halde. belkide hayal dunyam bana verilen en buyuk nimet vede lanet.
