Karın boşluğunda git gide büyüyen yumru, boğazdaki kuruluk, kulakların uğuldaması ve etraftaki herkesle her şeyle bağının kopması, dünyanın sadece sizin etrafınızda döndüğünü zannetmen ve aslında onun zerre kadar zikinde olmadığını anladığın o an.
anlamlı ve gerekli bir eylemdir aslında. sadece sevgiyi içinizde hissetmiyorsanız onu kullanmayın ve ondan uzak durun. ne zaman ki derinlere gömdüğünüz bu hissi tekrar biri gelip ortaya çıkartırsa o zaman kendinizi ona teslim edin. sevgiyle cebelleşmek yerine her şeyi olması gerektiği gibi yaşayın. hissetmediğiniz durumlarda sevgiyi kullanmanız ona karşı bir saygısızlık, ve onu kullanarak fethettiğiniz insanlara karşı yapacağınız büyük bir kötülük olur.
değerinin değişmediği, değiştirildiği duygu. çok sevince, o da bizi sever mi diye kendi kendimize sorduğumuz masum hallerimizden toplumca geri kaldık bence. birini nedensizce sevmenin körü körüne bağlanmak olduğunu farklı şekilde anlatanları yanlış anladık. sebepli veya sebepsiz sevdik sevdiklerimizi. ama bin sebebi olan sevgimize, bir sebebi olan sevmemenin tadını tattırdılar, hissettirdiler bize. o yüzden sevmenin değeri hep aynı kaldı. kalacaktı. ama biz terazi dengeleriyle çok oynadık. ne yazık ki.
tek başına hiç bi işe yaramayan sadece acı çektiren eylem. sana ne zaman gelsem kapalı kapılara çarptım ben. kapıyı ne kadar çalsam da açmak gelmedi içinden. kime koşardı insan canı yandığında? ben kime koştuysam kapıda kaldım. bu ailemde olsa aynıydı. herkesin kendine göre bahaneleri gerekçeleri vardı. benim suçum neydi hayatta bi başına bırakılacak kadar? bi yerden sonra insan o kapıyı çalmaktan da vaz geçiyo ben vaz geçtim zaten onların kapısını çalmaktan beklemekten de vaz geçtim. istedim ki ilerde hayatıma alacağım insan farklı olsun o kapının ardında hep beni bekliyo olsun. sen beni yaramdan kanattın, daha çok hissettrdin bi başınalığımı. kime koşayım kime neyi anlatayım ki artık. hep yaptığım gibi koydum başımı dizlerime yine kendime ağladım ben. senden beklemekten de vaz geçtim bi daha çalmam dedim o kapıyı beklemenin acısı içinde bırakmamak için kendimi daha fazla. küçük bi kız çocuğuydu hep kalbim annemden babamdan o küçük kızı sevmelerini beklemeyi bırakalı çok oldu. sevdiklerine, biliyorum deyip inandım sadece ne beni düşünmelerini ne de zorda kalınca onlara koşma düşüncesini çıkardım aklımdan. beklemediğim için beni incitemiyolar da artık. ama sen farklıydın, benim hayatta tutunabileceğim tek umuttun. sen de sevmedin beni, sen de yanımda olmadın. ne yapsaydım kalıp acılar içinde mi boğsaydım kendimi. kendimden şu hayatta tutunduğum bi tek umudu da çalamazdım. belki bi gün biri de beni sever gerçekten sever...
son kulvara 2 boy önde giren meriç rakiplerinin sosyal medyadaki duyarlı bir iletilerini fark etmeyerek bir boy geriye düşerken, çınar istanbul seçimindeki mantıklı ve analitik düşüncesini belli eden manalı alt yazısıyla instagramda paylaştığı ekrem imamoğlu fotoğrafıyla zirveye oturmuştur. sevmek mi o da nedir?
“Sevmek, özünde varolan büyük bağlanmaya karşı, insanı günlük ilişkilerin kişiliksizleştirdiği tutsaklıktan kurtaran en büyük özgürlüktür.” Diyor şükrü erbaş.
işte sen her gece düşlerime düşünce,
Yerlebir yelkovan yerlebir akrep.
Gündüzler yokki zaten oyunlar bir bilmece.
Ne düşteyim ne gerçekte,
Sevmek böyledir işte.
