Insanlar isterse dogaustu olaylar bile yapabilirler saka bir yanada teknolojinin hepsi zaten dogaustu degil mi en basitinden telefon bunun neresi dogallik dogal haberlesme dedigin dumanla yapilir bak yazacagim utopik kitabimda dumanla ilestisimi de yazicam.
Bi kaç gün önce kaavede elemanın biri, yağmur başlamadan gideyim ben dedi. Hava açık bulut yok anasinisatiim. Yağmaz dedim. 10 dakkaya kalmaz başlar abi dedi bu. Adam çıktı tam 6 dakika sonra yağmur başladı. Tırstım amk. Sordum romatizmal bişey değilmiş. Hep öyleymiş bu ipne. Hatta kaçak define arayıcıları buna para verip yer gösteriyorlarmış. Var derse kazıyolarmis.
eskişehirde öğrenci olduğum zamanlarda bademlik deki dersimden çıktım ve odunpazarından aşağı doğru yürüyerek çarşıya gidiyordum. aylardan ocak veya şubattı sanırım. önceki günler de epeyce kar yağdığı için yol kenarlarındaki kar yığınları hala olduğu gibi duruyordu. bilenler bilir yolum üzerinde türk telekonum değişik mimariye sahip yeni bir binası vardır. üst tarafı sivri bir üçgen mermerimsi çıkıntıyla caddeye doğru bakar. biraz dalgın bir şekilde tam o binanın önünden geçerken dondurucu soğuğun içerisinde yaşlı bir amca dikkatimi çekti.
odunpazarına doğru yürürken (yani aradığı yönün tam tersi istikamette) gelip geçenlere reşadiye camiinin yerini soruyordu. üstü başı harap halde ve soğuktan nevri dönen amcayı gelip geçen herkes çarpıp geçiyor ama kimse cevap bile vermiyordu. ağlamaklı bir şekilde şansını tekrar tekrar deneyen amcanın sesi içimi o kadar acıttı ki görmezden gelemedim amcayı ve yanından geçerken birden yardım etmek için durdum, tam bahsettiğim binanın önünde. benim durmamdan 1 sn sonra bahsettiğim binanın sivri çatısının ucunda oluşmuş hiç abartısız onlarca kiloluk buzdan sarkıt tam yarım metre önüme düştü. amca için durmamış olsaydım belki de kafatasımda patlayacaktı.
buz kütlesi o kadar büyüktü ki ve öyle bir ses çıkardı ki etraftaki bütün kadınlar çığlık attı. ben o çığlık sesleriyle donup kaldığım yerden uyandım ve amcaya gel amca ben seni götüreyim dedim. 3-5 dakikalık yol boyunca amcanın minnet sözlerini duydum hep. caminin oraya oğlu gelip alacakmış. kalacak yeri yokmuş eskişehir'de ve oğlunu bulamazsa o gün sokakta yatacakmış. çok üşümüştü. caminin altındaki çay ocağına oturttum amcayı bi çay ısmarladım, kendim de içtim 1 tane. oğlu hala gelmemişti. giderken çaycıya tembihledim,"oğlu gelmezse belediyeyi ara yardım etsinler amcaya "dedim. giderken bikaç bardak çay yemek yiyebileceği biraz para verdim amcaya. bildiğin beşinci boyut kıvamında bi anıya sahiptim artık. siz siz olun yaşlılara yardım edin.
rüyamda Allah beni seviyorsa yağmur yağsın diye dua etmiştim. rüyamda yağmur yağdı...
uyandığımda Edirne de bardaktan boşalırcasına yağmur yağıyordu. Günü net hatırlamıyorum ama ( 3-4-5 ) gün önceydi.
arkadaşlar olaya nefs perspektifinden bakmazsak sıkıntı yok...
olaya bir izah getireyim ; 5 kere aklımı kaybetme eşiğine geldim.
kimsenin günahını almamak için de nazardan mı ? değil mi ? ikilemine cevap için de, istişare kıldım.
ha nazar değecek bir aklım yok... Kem göz işte. Hepsini de RAbbimin rızası ve sevgisi için bağışladım... Başıma bir olay geldiğinde de Allah beni sevmiyor, sevse böyle olmazdı gibi çocuk gibi mızmızlandım. sanırım bu olaya, bir cevabıydı Rabbimin.
Yuvarlak avize duyları vardır hani...
Bir gece anneannemlerde kalıyorum. Yatak odasından çarşaf yastık aldım, duyu çevirip lambayı yaktıktan sonra çarşafı yatağa serdim. Çat lamba kapandı. Gittim baktım duy kapatılmış. Açıp tekrar çarşafı düzenlerken çat yine kapandı. Bir daha açtım, duya bakıp beklemeye başladım. 1-2 dakika bekledim hiçbir şey Yok, tam yatağa gitmek için arkamı döndüm çat yine kapandı. Ve o duyun dönmesinin çıkardığı sesi de duymuştum.
Sikerim yatağını dedim koşa koşa gidip Annemin yanına yattım.
x bir yerde bir kaç gün kalmalı kampa gittik beş kişi gölün kıyısında oturuyoruz saat akşam 5 6 civarı hepimiz bir anda yere yattık.üzerimizden kanatlı ejderya geçtiğini söyledik aynı anda. birbirimizden habersiz kimimiz yazmaya kimimiz de çizmeye karar verdik. çizimler ve tarifler birbiri ile örtüşüyordu. kanatlı ejderyaların gerçekliğine o gün inanmaya başladık.
tanrılar biraraya gelmiş insanlığın üzerine nasıl bir felaket salsak diye tartışıyorlardı. duvar arkasından kulak misafiriyim ben de. sonra biri dedi bitmeyen yağmurlar yağdıralım hepsi boğulsun. ben de hemen gemi yapmaya başladım bana yardım edenlere yer var dedim. başta kimse oralı olmadı inananlarla gemi yaptık felaket 6 gün sürdü sonunda hepimiz kurtulduk.
cenazemiz var, daha ilk gecesi. hatta toprağa ertesi gün sabah vereceğiz, o kadar tez.
çok sevdiğim, ikinci annem dediğim kadını kaybetmişiz. herkes ağlıyor.
bu arada rahmetli asla ve asla odasını karıştırılsın istemezdi.
asla.
salonda oturuyorum, gelenler gidenler..
derken yukarıda odasından bir ağlama sesi geliyor, ben de kardeşim sandım. bekledim; bir, iki, üç.. iyice emin olana dek bekledim.
en son kim bu ağlayan diye yukarı bir çıktım, ağlayan eden yok.
sonra bir baktım birkaç tane sözde yakın akraba kadının odasına girmiş giyeceklerini pay ediyorlar. ben bunları yakalayınca bir anlık şok yaşadılar kimse bir şey diyemedi. ardından ben bir şey demeden indim, hemen arkamdan yüzleri korku içinde bunlar indi.
sanırım ben onları rahmetlinin iniltisi üzerine yakaladım.
bilmiyorum.
cenaze esnasında ceket, elbise pay etmenin derdine düşmek..
yazıklar olsun diyorum, ne diyeyim. sorsan dindarlar, hak hukuk, bu dünyada gözümüz yok nutuğu çekerler. aynen aynen..
