Hayattaki en zor duygulardan biri olabilir. Bu yaşıma kadar yaptığım hiçbir şeyden pişman olmadım, hayatı baştan yaşama şansım olsaydı muhtemelen gene aynılarını yapardım. Olduğum noktadan olduğum kişiden fazlasıyla memnunum, şikayetçi olduğum şeyler yok mu tabii ki var ama bunlar herkesin hayatında olan sıkıntılar. Aslında o sıkıntılar bi noktada sana bi amaç ve hedef veriyor önemli olan problemleri çözerken süreçten keyif alabiliyo olmak, mutlu olmak. Ki ben, kendimi bildim bileli kronik mutsuz olan ben, sonunda mutlu ve huzurlu hissetmeye başladım. Çok garip bir his. Şiddetli tipi sonrası evden çıkmışsın, her yer karla kaplı, etrafta ölüm sessizliği var ve tarif edilemez bi huzur verir ya doğa; hah aynen öyle işte.
Bazı şeylerden öylesine bir pişmanlık duyuyorum ki ölesiye devam edecekmiş gibi geliyor. Kimi zaman içime çektiğim o nefes sanki boğuyor.
Kendi kendimi, bir şeyleri düzeltecek olmamla avutuyorum ancak avuntu da sonu gelmeyen bir uçurum gibi kalıyor. Artık öyle ki sonu gelsin de çakılayım ama bu belirsizlik bitsin diye düşünüyorum.
Yalnızca başkalarına karşı hissettiğim pişmanlığı düzeltebilirim sanırım. Kendime karşı olanların içi hep boş kalacak olsa gerek üstüne diğerine kıyasla daha fazlayken.
Yavaş yavaş umarsızlaşıyorum.
Geri döndürülemeyen yapılmış yada yapılmamış olaylar sonrasında yaşadığımız kötü bir durum.. ben genelde yapmadıklarımdan dolayı yaşıyorum bunu.. zamanında yapmam gerekenleri yapmayınca onu yapıcak imkan kalmıyo herşey geçmiş oluyor..
Şu anda ağzıma sıçmana izin verebilirdim hatta verebilirdim ne demek eti senin kemiği benim derdim eğer hayatta olsaydın. Bu sadec esnin sahip olabileceğin bir şey.
Şu hayatta aşk konularında yaşadığım pişmanlığın yüzde birini başka şeylerde yaşamadım. Hep radikal kararlar aldım ama beynim hiç sorgulamadı ama bu aşk kesinlikle zehirli keşke şair olsam insan böyle zamanlarda şair olmalıdır.
Bu dünyada kaldırılması en ağır duygulardan biri. En ağırı değildir belki, ne acılar yaşayan insanlar var ama, pişmanlık onlardan sonra gelen en ağır duygu.
Geceleri uyuyamayacak dereceye gelip, kendini pişman hissetmemek içini onu yapacağım şunu yapacağım diyerek uyumaya çalışmak ancak hiç bir zaman bunun etkisinden kurtulamayacağını sanıp ağlayarak özür dilemek. Bir süre sonra unutacağını o an ki düşüncelerin öyle olduğu için pişmanlığının yatışacağını bilmek. Bu hayatta her şeye alışıyoruz, her şey zamanla geçiyor. Sadece sabra ihtiyacımız var. Ancak şunu biliyorum ki her aklıma geldiğinde kendime ne kadar aptal olduğumu söyleyeceğim.
