Bi süre öyle oturur boşluğa bakardım, inanamazdım. Öyle şeyler hep uzak akrabaların ya da filmlerdeki karekterlerin başına gelirdi değil mi? Rabbim korusun herşeye hazırlıklı olmak lazım.
tedavi olurdum. ya ne yapacaktım amk sikikleri? kesin ölecen diye bir kaide mi var? yok mu hiç kanseri atlatan? hayret bir şey akşam akşam sinirlerimi zıplattınız. siktirin gidin lan burdan.
Hiç bişey yapmazdım. Beş dakika sonra ölmeyeceğimin bi garantisi yokken kanserden ölsem ne olur amk. Ama şu olurdu, nasıl olsa tez zamanda yolcuyum mantığıyla bazı şeylerden elimi eteğimi çekerdim.
Zaten gamsızın tekiyim. Pek sikimde olmazdı dünya.
Ama ama ama...
--spoiler--
hiçbir şeye değil de "bakir geldim bakir gidiyorum" diye üzülürdüm.
Eger caresi yoksa veya cidden her tedavinin sonunda gebermek varsa, once bi okulu birakirdim. Sonra kalan ne kadar param varsa o son parayla yaninda olmek istedigim adama giderdim. Ailemin haberi olmadanda geberirdim.
önce inanmazdım bi kaç doktor filan kritik seviyeye geldiyse ilaç filan kullanmazdım o kritik seviyeden kimsenin döndüğünü görmedim ama iyileşme şansı biraz bile varsa sonuna kadar savaşırdım heralde bide söylüyemediğim her şeyi söylerdim muhtemelen.
Tüm hayallerimi gerçekleştirmeye çalışırdım ,umursamazdım hic bir şeyi gönlümce yaşardım sonuçlarına katlanmayı göze alırdım.Bunlar her zaman yapmam gereken şeyler biliyorum ama ölümün adı geçmedikçe hayatımızda anlayamıyoruz hayatın kısalığını .
Arada bir bu ihtimalin aklima geldigi olur. Kesinlikle uzulur ve aglardim elbette.. Ama asla isyan etmemeye calisarak ve oldugumdan daha pozitif dusunerek devam ederdim hayatima. Dua ederdim ve bugunkunden daha fzla zaman ayirirdim sevdiklerime..Inancımı yitirmezdim, umut insanin dayanağıdır cünkü.
