Her gün neden bu başlık çıkıyor? Bu ihtimali düşünebilecek zora girmiş kişilerin neden gözüne sokuyorsunuz? insanlara yaşama sevinci aşılayın. Gerçekten birilerinin sizden alacağı bir parıltıya ihtiyacı olabilir...
1500 entry'nin en az 150 tanesi intihar edeceğim yaaa bıktım diye yazılmış entry'lerdir, 150 intihar tehditli entryden intihar eden sayısı sıfırdır, bu da intiharın dendiği gibi bir şey olmadığının kanıtıdır.
Yılın son saatleri. Kimisi heyecanlı, kimisi hüzünlü, kimisi arkadaşlarıyla eğleniyor, kimisi eğlenemediği bir ortamda eğleniyormuş gibi davranıyor, kimisi sevgilisiyle başbaşa romantik bir akşam geçiriyor.
Bunların hiçbirini yapamıyorum bu gece. Ne mutsuzum, ne mutluyum ne de başka bir şey. Resmen hissizim.
Depresyonda mıyım? bilmiyorum.
Bir boka yaramayan bir insan olduğumdan eminim, geleceğe dair hiç bir umudum yok. yüzüstü bıraktığım bir sürü insan oldu. okuyacaklarını bilsem hepsinden özür dilerdim ama şuan o kadar boş ki içim hiç biri umurumda değil.
Normalde hiç böyle şeyler düşünmem yaşam dolu bir insanımdır fakat bugün öyle bir uyandım ki başka bir şey düşünemez durumdayım. Sabah 12 küsürden beri aklımda tek şey var; Ve o tek şey her şeyden herkesten kaçıp kurtulmak istediğim gerçeği.
kim bilir belki de mantıklı olan şey budur.
nasıl bir milletiz biz? bu başlığa 1500 entry girilmiş.
sokaklara baktığında ne insanlar var sefaletten ölmek üzere ama intihar etmiyor. onlar yaşıyorsa bizlerin intihar etmesi ayıptır. tabi herkesin kendi tercihi; isteyen hemen şimdi gidebilir. ben yarın öleceğimi bilsem son saniyeye kadar değerlendiririm.
karanlığın en koyu olduğu vakit aydınlığa en yakın olan vakittir.
daha dün gibi hatırlıyorum her şeyi. zaten çok da geçmedi üzerinden.
2017'nin ilk günüydü. tam 1 sene önce bugün.
artık kendimde dayanacak güç bulamamıştım. hayatımda ters giden her şey, hastalığım, peş peşe gelen başarısızlıklar ve en sonunda reddedilmem beni sadece üzmedi ve ölüme bir adım daha yaklaştırmıştı.
ölmek o kadar kolay ve gerekli görünüyordu ki sözlük. bir an olsun şüphe etmedim. aklımda sadece o anın son dakikalarım olduğu ve kendi ölümümü kendi ellerimle hazırlıyor olduğum yatıyordu. arkamda bıraktığım kimseye acımadan ve üzülmeden tam anlamıyla motive olmuştum ve hiçbir şey düşünmeden yaptım.
kendime kızmıyor değilim bazen. düşüncesiz çok hareketim olmuştur ama bu kesinlikle zirvedeki yerini hep koruyacaktır. ailemin yüzlerindeki o ifadeleri hatırlıyorum; benim için ne kadar korktuklarını, bir an olsun bensiz neler yaşayacaklarını gördüm kısacık bir anda.
oturdum ağladım. onlara çektirdiklerim yüzümden kendime kızdım.
benim hayatımın benim gözümde bir değeri yoktu ama bana değer veren birileri vardı etrafımda ve ben onları üzmüştüm. paramparça etmiştim. kendimi bu yüzden affetmiyorum hiç.
emin olun intihar düşüncesini çok düşündüm,üzerine çok kafa yordum ve saçma olduğu kanısına vardım.bazı insanlar olur ağır bir depresyona girerler ve hep negatif olurlar ve intihar düşüncesi hep akıllarında olur,en sonunda intihar ederler onlara bir şey diyemem çünkü kafaya koymuşlardır bir kere bir şey yapamazsınız onlara artık.
ben bu ağır depresyon dışında intiharın saçma olduğunu düşünüyorum çünkü her ne olursa olsun bu hayat yaşanmaya değer.intihar etmenizi gereketiricek ağır bir sebep de göremiyorum açıkcası.ailenizden biri mi öldü ya da sevgiliniz veyahut eşiniz mi öldü,intihar mı etti,tecavüze mi uğradı işte ne olduysa bu yaşanılanları elbet unutup hayatınıza devam ediceksiniz.edemem deseniz de edeceksiniz,bir kaç ay çok kötü durumda olabilirsiniz ancak sonrasında hayatınız düzelecek.eğer sabır gösterip bu sorunları aşmaya çalışırsanız başarıcaksınız.
aşk için intiharı deneyen ergenlere girmiyorum bile onlar ayrı kafadalar,gerçek hayatın farkında değiller.
dolayısıyla ben intiharın,ağır depresyon (hayata karşı negatiflik)hariç saçma olduğunu düşünüyorum.
kimse her şeyden aynı şekilde, aynı ölçüde etkilenmiyor. kimsenin insan ilişkileri de aynı değil zaten. neticede kim ne derse desin, kişinin kendi yaşamından vazgeçişi, kendi kararıdır. bu yüzden yadırgamak tuhaf olur.
Bu eylemin arkasında bıraktığı olmaktan yoruldum, acıyı yaşamadan sonuca ulaşma gibi bir isteğim Yok yaşıyorum ve yaşayacağım. Fakat intihar edenlerin yanında olamadığım gerçeğini değiştirip onları kendime çektiğim zaman her şey daha net, daha yolunda ve daha huzurda olacak, inanıyorum .
bir zamanlar düşündüm hatta denedim de. iki kere.
ikisi de olmadı birinde kendim vazgeçtim son anda diğerinde yakalandım son anlarımda.
deneyen ve başaramayan biri olarak söylüyorum ki acizlikten başka bir şey değil. insan ne yaşarsa yaşasın ne zorluklarla uğraşırsa uğraşsın sonuna kadar savaşmalı asla vazgeçmemeli.
hem her gecenin bir sabahı vardır, elbet zor günlerden sonra güzel günler de gelecek.
hayat karşısında defans yapmayın, atak oynayın, uzatmalara gitmiş bir maç gibi düşünün.
ve tüm yaşamınızın güzelliklerden ve sıkıntılardan örülmüş bir tapınak olduğunu düşünün. güzelliklerin ve sıkıntıların tüm hayatınızda bir yeri olacağını hiç unutmayın. buna alışın. bunu yaşamın olağan akışı olarak görün.
başardığınızı göreceksiniz ve daha güçlü olduğunuzu hissedeceksiniz.
intihar, hayatının kontrolünü kaybettiğini anlayanlar içindir. aslında zaten hiçbir insan hayatını kontrol etmiyor, ettiğini sanıyor. kontrol kimde bilmiyorum ama çok yavşak olduğundan eminim. velhasıl kontrolün kendinde olmadığını tamamen kavrayanlar intiharla fişi çekiyor. şimdi burada toplu intihara sürüklemek değil amacım onu da belirtmeliyim. siz bakmayın bana ben konuşurum öyle.
