Kendi içinde verdiği savaşta mağlup olan insanın umudu bitmiştir.. Ne yapsanız ona yaranamazsınız.. En fazla kendinizi ziyan edersiniz, fazlası olmaz..
iyi bir savaşçıysan hep savaşır durursun. iyi bir askersen emre itaat eder disiplini bozmazsın savaşırken. Ömrünce sürer kazanamazsın belki hiçbir zaman. Fakat yine de savaşırsın seve seve bıkmadan usanmadan yılmadan.
En zorudur. Bi de kendinizle girdiğiniz savaştan sürekli mağlup çıkıyosanız hayat katlanılmaz hale geliyo. Yoruldum artık diye bağırmak istiyosunuz ama çığlıklarınızı sizden başka duyan olmuyo.kalbiniz paramparça oluyo sizden başka sarmaya çalışan olmuyo. Kendinizden kaçıp yine kendinizle avunmak zorunda kalıyosunuz ama sonuç hiç değişmiyo. Kazanırsanız da kaybediyosunuz, kaybetseniz de kazanıyosunuz.
Kazananı veya kaybedeni yoktur. Çünkü kimse kendinden daha güçlü veya zayıf olamaz. Edebiyatın bittiği nokta olarak görüyorum. En kendimiz olmamız gereken yere bile o savaş kelimesini yakıştırmamamız gerek. Önce kendimizi kabullenmeyi, sonra da olduğu gibi sevmeyi, kendimize yakışanı geliştirmeli, değişmeyen olduğu gibi sevmeliyiz.
Gerek yok içimizi Afşin'e çevirmeye. Taraflar tek olunca zararımız olur sadece kendimize.
“Seni diğerlerinden farksız yapmaya tüm gücüyle gece gündüz çalışan bir dünyada, kendin olarak kalabilmek, dünyanın en zor savaşını vermek demektir.bu savaş başladı mı, artık hiç bitmez.”
