bana da olandır bunun bey versiyonu. efendim bizim paketimiz biraz cafcaflı olmadığından ötürü beğenen bizi değil hali tavrı beğenir genelde.
vay ne güzel kız demez, vay be ne iyi kız der derse. ne bileyim ne kadar mütevazi der falan fıstık. sonra kendisine ters gelen ilk hareketinizde çeker gider. biz bunu nasıl aşarız, ya da aşabiilir miyiz demez. ya da ben vazgeçemem demez. aksine çok da kolay vazgeçer. hatta belki başka kız mı yok lan da der.
haksız mıdır? değildir. o yüzden bırakın bu işleri. kendinizi geliştirin. elinizdeki hayatı en iyi şekilde değerlendirin. ne bileyim villanızın balkonunda ya da konforlu ofisinizde düşünün, ulan aşkı neden bulamadım ben diye. ki düşünmezsiniz o zaman belki de bunları.
bende bu hissin farklı bir versiyonu var. hiçbir kız bana aşık olamaz değil, tabi olabilir ancak ben, o kişinin duygularına cevap veremem/ vermiyorum. bu benim aşkı, sevgiyi, evliliği vs. boş, gereksiz olarak görmemden kaynaklanıyor ve tabi insanların artık bu aşık olma, evlenme ve çocuk yapma eylemlerini gelenekselleştirip, bir şekilde alışkanlık haline getirmesinden kaynaklanıyor. çünkü ben bu tür şeylerin alışkanlık haline getirilmesinden iğreniyorum.
ayrıca insanlar, evlenmek için kendini yırtarken hayatında gerçekleştirmesi gereken şeyleri aksatıyor, birçok fırsatı ve güzelliği kaçırıyor.
sözün özü, kişi aşık olacağı insan arayışına girmemeli, yaşım geçecek evlenmem gerekiyor triplerine girilmemeli.
bazı şeyler gelenek formuna sokulduğunda değerini kaybediyor.
Bazen olmayinca olmuyor.
Sahsen tipi yerinde bi insan olmama ragmen ortama girdigimde hic bi kiz benle konusma veya tanisma cabasinda olmaz. Sanirim benimde ilgi ceken bi tarafim yok.
Aşka inanmam aşk tamamen insanların hormonlarını dizginleyememesi olayıdır.beyin bir insanı ne kadar düşünürse o kadar saplantı haline getirir.bu saplantı halinide çoğu saf,aşk sanar.bu saplantı(yani aşk) aslında çiftleşme merasimini gerçekleştireceğin karşı cinsi seçerken meşru bir zemin oluşturabilmek için farkında olmadan fıtrat gereği kullandığın bir araçtır.özetle aşkından ölüyom,onsuz yaşayamam gibi saçmalıkları yapmanın alemi yok.
uzun süren bir ilişkinin içinden her tarafın yara bere içinde çıkmışsındır. bütün o hayattaki politik davranışlarını, nabza göre şerbetlerini, zarar görmemek için insanlara ikili oynayışlarını, daha doğrusu insanlara karşı hep üzerinde olan o zırhını aşık olduğunda bi kenara bırakıp kendini en savunmasız halinde sevdiğin insana adamışsındır. o çok güvendiğin müttefiğinden bir darbe alırsın, bu öldürücü bir darbe değildir ama canını yakmıştır çünkü zırhın yoktur. sonra daha sert bir darbe gelir, bu sefer hafif bi kanaman olur ama aldırmazsın. nasıl olsa öldürmez dersin. sonra bu darbeler yavaşça artar, bir gün o kılıç her tarafını liğme liğme eder. bu darbe öldürücü olabilir. kan kaybından ölebilirsin ve artık orada kalman için bir sebep yoktur. aksine kaçman için çok sebep vardır. kaçar ve canını kurtarırsın. o kadar çok yaraların vardır ki, iyileşmeleri için fazla zamana ihtiyacın vardır. zaten bu iyileşme sürecinde yeni bir maceraya cesaret edemezsin. tamamen iyileştiğinde ise, o yaraları sana verene olan kinin ve hayal kırıklığından dolayı, herkesi onun gibi sanmaya başlarsın. ''onun en sevdiği olmama rağmen beni terketti, demek ki ona yetemedim'' veya ''bi zamanlar bana canım derken şimdi başkasının yanında, demek ki ben o başkası kadar yakışıklı/güzel gelmedim ona''
bu düşünceler beynini sürekli kemirmeye devam eder. bana kimse bakmaz artık, beni hiçbir kız/erkek sevmez diye düşünmeye başlarsın. aslında sen de birisi sana gelse bu acılarından dolayı onu sevemezsin, ama birileri sana yaklaşsın, yaralarını sarsın da istersin bir yandan. bu böyle bir zaman devam eder. sonra bigün öyle biri karşına çıkar ki, geçmiş her şeyi unutursun.
ayrıca, zaten bana kimse bakmıyor vs. diye düşünmek bencillik gibi bir şeydir. eğer çok yakışıklı veya çok güzel biri değilsen zaten kimse sana hayran hayran bakmaz, mesajlar atmaz, arkadaşlık istekleri göndermez. bizim gibi standart insanların hareketli bir aşk yaşamı olmaz. bir gün biriyle duyguların öylesine kesişir, birbirinize öylesine uyarsınız ki, bir bakmışsınız aşıksınız. o yüzden her şeyi akışına bırakmak lazımdır. sürekli aşkı düşünmek zamanla özgüvensizlik yapar, toplum içinde silik bir tip olmaya başlar ve bunun farkına bile varmazsınız.
yaşayın hayatınızı bildiğiniz gibi. aşkı beklerken çok şeyi kaçırabilirsiniz sevgili dostlar. hayat çok kısa.
böyle birazda çaresizlik tadında; ömrünün sonuna kadar yalnız kalacağını hisseder kişi. aileniz, özellikle anneniz yarın öbür gün evlenip çoluk çocuk sahibi olacağınızı düşünür ve yaşınız ilerledikçe bu düşüncelerini dile getirmeye başlar. türlü türlü hayaller kurar bu konu ile ilgili ama sizin aklınızda bunlara benzer soru işaretleri vardır; "ben biriyle nasıl evlenirim?", "beni kim beğenir?", "beni kim ne yapsın?"
bu şekilde düşünürken bir yandan da tuhaf bir çaresizlik hisseder ve ömrünüzün sonuna kadar yalnız kalacakmış ve günün birinde yalnız ölecekmişsiniz gibi hissedersiniz. işte bu durumun ileri seviyesi budur. yaşa göre değişir. önceleri "kimse bana aşık olmaz", "kimse sevgilim olmak istemez", diye bakarsınız; yaş ilerledikçe bu soruların yerini "kimse benimde evlenmez" alır.
hatta bunun bir üst evresi daha vardır. mesela sevgiliniz olduğu hayali bile bize saçma ve imkansız gelmeye başlar. işte bu aşamada profesyonel bir yalnız olduğunuzu kabul etmeniz gerekir.
tuhaf bir histir, kişiyi yalnız ve çaresiz hissettirir.
Kendini sevmekle başlamalı insan. Kendini sevemeyen, kendini mutlu edemeyen insan başkasını mutlu edemez. Kimse de bu karamsar tabloda yer almak istemez.
