hiç evlenmeyecekmiş gibi hissetmek

age 35 olarak ben.

Benim tam tersi acaba evlenirsen işin üstesinden gelebilecek miyim. Gerçekten bir aile sorumluluğunu taşıyabilecek miyim. Kafamda kentsel dönüşümler.

Bu tür insanlar Evlendiklerinde hiç evlenmemiş gibi hareket edebilirler.

Hiç kafaya taktığım bi şey değil ama başşşşlığı görünce yazim dedim. Benim evlenmem için düğün dernek istemeyen bi kız icat edilmiş olması lazım. O da yok. Anca ünlüler falan öyle evleniyor onlarda da zaten bok gibi para olduğu için kabul ediyor kadınlar.

35 yaş üstünde bulunan, düzgün bir romantizm ve cinsellik tecrübesi bulunmayan, hoşlandığı tüm kadınlar yakışıklı, uzun boylu, fırlama tiplerle aşka ve sekse yelken açan biri için haklı çıktığı durumdur. bizden geçti artık. bitti.

Erken yaşlarda oluşan bir his, yaşınız ileri yıllara geldiğinde değişecektir bu düşünceniz.. tadını çıkarın ...

Şöyle bir Twit vardı: 35 ten önce evlenmemek ilk boşanmayı atlatmanızı sağlıyor. *
Acele etmeyin derim. Kendinize, kariyerinize, arkadaşlarınıza odaklanın. Mutlu olunca zaten iyi şeyleri çekersiniz.

S*kemedikten sonra bir kesimde böyle bir duygu oluşuyor.

Benim bu benim hayatıma artı yönde bir meyil vereceğini düşünmüyorum artık ama merak da etmiyor değilim ders almak için ebemi tersten görmem gerek illa ki.

kuruduk köz yok mu.

mavi grinin şarkısında söylediği gibi ömrümün en güzel yıllarında bir kara sevdaya tutulup orada aylarca hatta yıllarca kaldıktan sonra hissettiğim duygudur.
geçecek mi acaba bir gün ?

Hiç erkek arkadaşı olmayan insan doğal olarak böyle hissediyor işte. Değil evlenmek hiç erkek arkadaşım olmayacak gibi hissediyorum hatta.
Beni bu kurallarımla kim ister ki?
Her gün evde oturan, işten eve evden işe giden bir hayata biri dahil olamaz ki.
Aksam bir yere çıkmam yasak, çıksam da erken dönmek şartıyla.
Ben zaten bu yaşıma kadar erkek eli tutmamışım, öpüşmek bile bana dünyalar kadar uzak bir kavram ben nasıl biriyle ilişki yaşayacağım ki? Kimse istemiyor artık benim gibi kızları.
Vücudum desen bir sürü sıkıntı dolu.
Ben bile başkasında olsa iğrenirim insanlar haklı bana yanaşmamakta.
Ben de sevilmek istiyorum elbet. Ben de ilgi görmek istiyorum hayaller kuruyorum ama sonra sen kimsin ki bu hayalleri kuruyorsun? diyorum kendime. Hak etmiyorum ki sevilmeyi. Ediyorum ama benim istediğim sevgi şeklini isteyen insan kalmadı ki dünyada.
Nasıl evleneceğim ki ben hayallerimdeki gibi bir adamla? Bu kurallarıma anca kimsenin istemediği hayvan gibi davranan bir adam gelir. O da gizli sapık çıkar. Kadından anlamaz.

Mükemmel bir his olmalı. Yani bence öyle

allah başka dert vermesin amin.

Ara sıra beni de yoklayan histir. Mutsuz olacağıma bekar kalırım daha iyi. Dul kalacağıma bekar kalırım.

true sen misin ?

hayat her an güzel şeyler getirir üzülmesin kimse...

yeni evlenmek zorunda değiliz ki. yani öyle hissetmiyorum ama evlenmem herhalde bence.

ama gidip müteahhite vermiştir, pardon varmıştır.

Bu his aylardır var bendede şüphesiz.. benim gibi odun öküz gıcık uyuz birini kim çekebilir ki sjsj..

her gün hissettiğim şey. sanırım ruh eşim öldü.
(bkz: maybe my soulmate died)

ben hissediyorum. yalnızlık çok boktan ya. sevmek ve sevilmek istiyorum sadece. bu his iyice artmaya başladığından önüme gelen kıza açılıyorum ama paso reddediliyorum, çabalasan da aynı, çabalamasan da aynı, oooofffff....

hisle kalması temennim. aslında bu his giderek evlenmek istememeye gelir.

30 yıllık bir alışılagelmiş bir bekarlık olunca, öyle hissetmek normal gibi. alışılan bekarlıktan vazgeçmemek değil, evlenmeye değecek kimsenin olmadığının getirdiği bir düşünce.

hissettiğim duygudur. kimseye güvenemeyeceğim sanırım.