bugün

Garip bir histir. insanı korkutur bazen ama gerçekten korkulacak bir şey midir?

Yalnız ben miyim hisse kapılan? Gibi soruları getirir akla. Sonunda da aslında istemediğim biriyle mi evlencem ben yaa diye düşündürmüyor değil. Offf lan offf. Bu evliliği icat edenin ben!
evliliğe çok uzak olmaktır.

(bkz: 40 yıllık balılçıyım böyle olta görmedim)
son günlerde tam anlamıyla hissetmeye başladığım durum.

o değil de çocuğum olmadan menopoza girersem çok üzülürüm, malum yaş 72 oldu.
(bkz: yalnız değilmişim)
doğru insanı bulamayınca gerçekleşen eylem. aman babama benzemesin de.
özellikle son bir senedir yaşadığım durum
çoğu zaman düşününce daha doğru düzgün iki kelime muhabbet edebileceğim insan bulamazken nasıl evliliğe atlıyorum anlam veremiyorum,bizimki de ayrı bir kafa ayrı bir tartışma konusu.
bu konuda böyle düşünen binlerce şahıs mevcut ülkece bunalımdan geçiyoruz her yönden.
Senelerdir var olan alışıla gelmislikten kaynaklanır. Rahatlık, huzur, yalnızlık artık yapistiysa sırtına kolay kolay da cesaret edemezsin. iyi olur mu olmaz mı değil olmasa da olur demeye başlamaktir neticesi.
Ben evleniyorum sözlük. Çeyrekleri hazırlayın.
(bkz: hadi inşallah)
hiç evlenmeyecek gibi değilde istemediğim huyu iyi olmayan biriyle evlenirim diye korkuyorum .
Bende böyle düşünen yakışıklı, zeki ve kültürlü bir erkeğim. Böyle düşünen güzel ve zeki bir hanımefendi yazar varsa iki tane böyle düşünen insan olarak birleşirsek bu düşünceyi ortadan kaldırmış oluruz. Tekliflere açığız.
10 da 1 i demek istedi galiba.

bu kafayla zor alırlar seni bacım.
Evlenme gözüyle artık hiç kimseye bakmamaktan, bakamamaktan emin olmak daha ciddi bir problem.
Tam beni tanımlayan bir hissiyattır. ilelebet yalnız kalacağım. Dünyada yalnızlık ahrette cehennemlik. Niyeyse? O kadar mı kötü bir insanım ben?
Bu gidişle aranılan beyazlığı bulamazsak buğdaylara kaymak zorunda kalmaktır.
Umarım olmaz.
sanırım evleneceğim ya.
içinde bulunduğum his durumu. Sanki hiç bir erkek evlenilmeyi hak etmiyormuş gibi hissediyorum.
kendimi bildim bileli hissettiğim durum.
hoşlandığım tiplerle hoşlandığım karakterler eşleşmiyor. kedi falan alırım herhalde.
evlenmek için vakit hiçbir zaman geç değildir.
ben kırk sekiz yaşında evlendim.
geç kaldığımı söylüyorlardı ;
ama sonra anlaşıldı gerçek !
ne geç kalmıştım " ne acele etmiştim ;
hiç evlenmemem gerekirmiş...

Anton Çehov.
hissettiğim duygudur. kimseye güvenemeyeceğim sanırım.
30 yıllık bir alışılagelmiş bir bekarlık olunca, öyle hissetmek normal gibi. alışılan bekarlıktan vazgeçmemek değil, evlenmeye değecek kimsenin olmadığının getirdiği bir düşünce.
hisle kalması temennim. aslında bu his giderek evlenmek istememeye gelir.
ben hissediyorum. yalnızlık çok boktan ya. sevmek ve sevilmek istiyorum sadece. bu his iyice artmaya başladığından önüme gelen kıza açılıyorum ama paso reddediliyorum, çabalasan da aynı, çabalamasan da aynı, oooofffff....
her gün hissettiğim şey. sanırım ruh eşim öldü.
(bkz: maybe my soulmate died)