O kadar acı şeyler öğretti ki bana ne siz sorun ne ben söyleyeyim. Aslında kafam güzelken ağlaya ağlaya yazabilirim bir ara. şimdi uyumadan önce hiç bunları düşünüp, yazarken tekrar yaşayıp kendimi harap etmek istemiyorum. Umarım size güzel, gülücükler içinde yazacağınız şeyler öğretmiştir ve öğretmeye devam eder.
hayatın öğrettiği şeylerden biri de bariz hayatın kendisinin acı olduğunu öğretmesidir. ama yine de kendisini sevince güzel olabildiğini yine hayat öğretiyor. bence hayatın dediklerinden birkaçı şunlar. sevdiklerinize sarılın, özellikle de bu aileniz ise daha bir sarılın. sevdiceğiniz ise yine daha bir sarılın. kimseye haddinden fazla güvenmeyin. ama güven olgusuna da düşman olmayın. nasıl ki kabahatlerimizi kolay kolay söyleyemiyorsak, iyi yaptığımız şeyleri de çok söylemeyin. ve daha bir sürü şey. olumsuz da olumlu da. hayat hep bir şey öğretiyor. birinin birine tavsiyesi şeklinde olan şeylere ön yargıyla bakardım. ama artık bakmıyorum. bu da hayatın hem bana, hem de bana tavsiye verenlere öğrettiği bir şey sonuçta. hayat hepimize öğretiyor. acısı ile tatlısı ile.
Yalnız olduğum ve daima kendi ayaklarım üzerinde durmak zorunda olduğum. Hasta olmanin ya da ölmenin benim için lüks olması.
Bir şeyleri sadece uğraşarak, çabalayarak elde edebilecek olmam.
Mantıklı yasamak zorunda oluşum. Hata payım yok.
sırf değer verdiğin için birine karşı kolay insan olmak kendine yapacağın en büyük saygısızlıklardan biri. Çünkü senin bilinçli bir çaba ve fedakarlık içinde olduğunu hiçbir zaman farketmiyorlar.
Hayatın öğrettiği en önemli şey, asla yapamam dayanamam devam edemem dememek olduğuymuş. Çok sevdiğim birisini kaybedince, çok istediğim bir şey olmayınca da hayat devam ediyormuş ve etmek zorundaymış. Yapamam dediğim ne varsa yapabildim, dayanamam dediğim ne varsa dayandım. Ama eksik kaldım mı ? Evet hemde en ala şekilde.
