Olaylara yabani bakmadığımdan dolayı ince düşünürüm ben mesela 2 hafta önce köpeğim Doğum yaptı yavrularından 2'si 4 gün kadar önce öldü anne köpek onların başında bekledi günlerce sadece su içti ölümlerinin 2.gecesinin sabahında kalktığımda annenin gözleri çapaklanmış yerler kısmen suluydu o an sadece gözümün içine baktı sonra yine kafasını gömdü hayvanın o bakışları bana trafik kazasında kaybettiğim klüpteki body'min annesini hatırlattı tıpkı onun gibi bakıyordu bana o dakika evrak çantamı komidine koyup oturdum onun yerine kendimi koydum saatlerce onu izledim insanın içini karartan ölümün en karanlık ve acı yüzüydü bu hala aklıma gelince keyfimi kaçırır derin yutkunmama sebep olur.
Bu sabah. Bazı gerçekler insanın yüzüne vurunca daha çok kanatiyormuş demek ki. Insanın kendine bile itiraf edemediği ne çok şey varmış. Aşk diye bir şey olmamalı. Zaten kime ne faydası var ki. Biz burda ölümden bi haber yaşamaya devam ediyoruz. Şu lanet olası hayatta seni bırakmıcam çok seviyorum diyen hiç kimseye inanmayın aileniz dışında. Güneşli günlere çok uzağız. Hiç beklemeyin. Hiç bi zaman sevdiğimiz kadar sevilmeyecegiz.
2 gün evvel sabah uyandigimda.
cok kötü bir rüya gördüm. Cok fazla rüya gören biri degilim ya da gördüklerimi unuturum genelde.
Alisik olmadigimdan olsa gerek kötü etkilendim.
Hem de hüngür hüngür ağladım. Durdum.. Sustum.. Sonra yutkundum. Kalktım Elimi yüzümü yıkadım. Aynada biraz yüzüme baktım. Paketi aldım balkona geçtim.
Balkonda oturuyorum tek başıma, biraz başım ağrıyor, biraz gözlerim ağrıyor. Yarını ve sonraki günleri düşünüyorum, geçer mi diye. Bu arada havada çok güzel esiyor.
Yakın arkadaşlarıma bazen sorduğum soru.
En son lise 1`de ağlamıştım. Babaannem ölmeden birkaç hafta once... 6-7 sene geçmiş üzerinden.
Biri ağlamanın acizlik değil, insansı bir durum olduğunu söylemişti. Genel olarak çok mutlu bir görüntü göstermediğimden dolayı inanmayanlar da oluyor. Bilmiyorum. Belki acizlik olarak düşünüyorum. Ama bence esas olarak yüksek derecede obsesif kompulsif bir insan olmamdan kaynaklanıyor. Aglamamamam gerek diye şartlıyorum kendimi. Belki de ruhsal sıkıntılarımın temelinde düzenli olarak ağlamamamam yatıyor. Ama ağlamıyorum işte. Gördüğüm ölümler sonrası anlamsız geliyor belki başka şeye ağlamak.
Ağlamakla düzeleceğini bilsem ağlarım belki.
Erkeklerin yılda 7-8 defa ağladığı söyleniyor. Kadınlarda bu 10`un üzerine çıkıyormuş. Ben en düşük miktarda tutmak istiyorum herhalde. Kurallara da takıntılıyım. Bunlar her ne kadar toplumsal kurallar olmasa da etkileniyorum biraz. Kasıntıyım da zaten.
Sonuç olarak son zamanlarda ağlamak tercih ettiğim bir şey değil.
