Konuşanların sırrı yoktur. Ve hepimiz konuşuruz. Kendimize ihanet eder, kalbimizi teşhir ederiz; her birimiz dile gelmezliğin celladıyızdır; her birimiz sırları, en başta da kendi sırlarımızı yok etmek için yırtınırız.
-------------------
''Her inanç küstahlaştırır; yeri geldiğinde, kötü içgüdüleri harlandırır, onu paylaşmayanlar, sadece acıma ve hoşgörüyü hak eden mağlup ve yeteneksizler gibi görünür. Politikadaki, özellikle de dindeki çömezleri gözlemleyiniz; dümenleriyle Tanrı'nın ilgisini çekmeyi başaranların hepsini, din değiştirenleri, Mutlak'ın sonradan görmelerini... Bunların haddini bilmezliğiyle, iman ve kanaatlerini kaybetmek üzere olanların tevazuunu ve görgüsünü karşılaştırın...
--------------------
Bunalım gecelerini sabaha kavuşturan karanlık kimse. Okumanın başka insanların karanlığına göç etmede en etkili yol olduğuna cioran ile karar vermiştim. Öyle düz ve yoğun bir karanlık ki onunki, hiç kimsenin ve hatya kendisinin bile bir işine yaramıyor. Bu denli menfaatsizlik insana kendi karanlığını unutturuyor.
Anlamıyorum, neden bu dünyada, bir şeyler yapmamız gerekiyor, neden arkadaşlarımız, arzularımız, hayallerimiz ve
umutlarımız olmak zorunda ?
Kuytu bir köşede inzivaya çekilip, dünyanın tüm gürültüsü ve kargaşasından uzakta kalmak, daha iyi olmaz mıydı?
işte o zaman kültürden ve ihtiraslarımızdan kurtulabilirdik; her şeyi kaybetmiş olurduk ve hiçbir şey kazanamazdık;
Hem, bu dünyada, kazanabilecek bir şey var mı ki ?
düşünceleri bana nietzsche yi hatırlatan , çürümenin kitabı ile aşmış olduğunu gösteren yazar.
alıntılar yazacaktım lakin kâfi sayıda bulunuyor girilmiş entrylerde.
nietzsche nin çekici doktor çekici gibidir .Peki ya senin cioran?
doğmuş olmanın sakıncası üzerine isimli kitabın yazarı. önemli bir alıntı;
Ölüme doğru değil bu koşu, doğum felaketinden kaçarız çırpınarak. Bu yıkımdan kurtulanlar, onu unutmayı deneyenlerdir sadece. Doğum anındaki endişenin geleceğe yansımasından başka bir şey değildir ölüm korkusu
Çürümenin kitabı isimli muazzam eserin sahibi. Şöyle bir not düşer;
Fiiliyatımızın kaynağı, kendimizi zamanın merkezi, nedeni ve sonucu zannetmeye bilinçsizce meyilli olmamızdır. Reflekslerimiz ve gururumuz, teşkil ettiğimiz et ve bilinç parçasını bir gezegene dönüştürür. Eğer dünyadaki konumumuzu doğru olarak anlayabilseydik; eğer kıyaslamak, yaşamak´tan ayrılmaz olsaydı, mevcudiyetimizin ufaklığının açığa çıkması bizi ezerdi. Ama yaşamak, kendi boyutlarına karşı körleşmektir.
ezeli mağlup kitabında iktidar, güç tespitiyle neden onu bu kadar sevdiğimizi bize anımsatan düşünür:
"iktidarın kötü, çok kötü olduğuna inanıyorum. Onun varlığı karşısında mütevekkil ve kaderciyim, ama bir musibet olduğunu düşünüyorum. Bakın, iktidara ulaşmış kimseler tanıdım ve bu korkunç bir şey. Ünlü olmayı başaran bir yazar kadar korkunç bir şey. Üniformalı olmak gibi bir şey bu; üzerinizde bir üniforma varsa, artık aynı insan olamazsınız: işte, iktidara ulaşmak da, daima aynı olan görünmez bir üniformayı giymektir. Kendime soruyorum: Normal olan, ya da normal gibi görünen bir insan, iktidarı neden kabul eder? Sabahtan akşama meşgul yaşamayı neden kabul eder? Muhtemelen hükmetmek bir zevk, bir zaaf olduğu içindir bu. Bunun içindir ki kendi isteğiyle iktidardan feragat eden hiçbir diktatör ya da mutlak şef örneği yoktur. iktidar şeytanidir: Şeytan, iktidar hırsı olan bir melekti sadece. iktidarı arzulamak insanlığın uğradığı en büyük lanettir."
Ümitsizliğe talim eden ve kendini kabullenen cesetleriz; kendimize rağmen hayatta kalırız ve yalnızca yararsız bir formaliteyi yerine getirmek için ölürüz. sözlerini sarf eden büyük deha...
"Kendime sayısız ilah uydurdum, her tarafta bir sürü sunak diktim ve bir Tanrı kalabalığı önünde diz çöktüm Şimdi tapmaktan bezdim, payıma düşen sayıklama dozunu har vurup, harman savurdum Nereden geldiğimi artık söyleyemem Tapınaklarda inançsızım, sitelerde coşkusuzum, hem cinslerimin yanında meraksızım, yeryüzünde kesinliğim yok Bana belirgin bir arzu verin ve dünyayı alt üst edeyim Her sabah bana bir diriliş komedisini ve her akşam mezara giriş komedisini oynatan, ikisi arasında da can sıkıntısı kefeninin azabından başka hiçbir şey yaratmayan o fiiliyat utancından kurtarın beni istemeyi düşlüyorum ve her istediğim bana paha biçilmez geliyor Melankoli tarafından kemirilen bir Vandal gibi, bensiz ben, hedefsiz yol alıyorum bilmem hangi köşeye doğru Terk edilmiş bir Tanrı, kendisi de tanrıtanımaz olan bir tanrı keşfetmek ve onun son şüphelerinin ve son mucizelerinin gölgesinde uykuya dalmak için "
acıya, üzüntüye dair her sözünün dikkatle üzerinden geçilmesi icap eden yazar, düşünür.
Kendimizinki hariç her acı, bize meşru ya da gülünçlük derecesinde anlaşılır görünür; böyle olmasa, duygularımızın değişkenliği içinde tek sabit şey matem olurdu. Fakat yalnızca kendimizin matemini tutarız. Eğer etrafımızda sürünen sonsuz sayıdaki can çekişmeyi, birer gizli ölüm olan bütün hayatları sevip anlayabilseydik, acı çeken varlık sayısında kalp gerekirdi bize. Ve geçmiş üzüntülerimizin tamamını mevcudunda bulunduran, mucizevi bir şekilde güncel bir hafızamız olsaydı, böyle bir yükün altında çökerdik. Hayat, ancak muhayyilemizin ve hafızamızın zayıflığıyla mümkündür.
Düşüncelerini bir hayat formuna dönüştürebilmiş deha... Ya unutmak? Hem de tırnak içinde "unutmak"; her dile geldiğinde bir şeyin silinmesi gibi mi tezahür eder yoksa bizi yok edişini görmek mi istemeyiz?
"Bu bitmez tükenmez Pazarlarda var olma acısı kendini tümüyle gösterir. Bazen bir şey içinde kendimizi unutmayı başarırız; ama dünya içinde kendimizi nasıl unutabiliriz?
Hakikaten yalnız varlık, insanlar tarafından terk edilmiş olan değil insanlar arasında acı çekendir. sözü aklıma her gelişinde haklı olduğu için kızdığım yazar, düşünürdür.
bir modern zaman nietzschesine benzeyendir. karamsarlığın modern dönem anıtını dikmiştir cioran. '' istediğiniz her şey gerçekleşti mi ? o zaman gurur nedir, hiç bilemeyeceksiniz. '' der.
cioran'ı anlamak, onu okumaya çalışmak, bireyin çürümeye başladığına işarettir. cioran öncelikle felsefeci değildir. dahi ise hiç değildir. kaçığın teki, aylağın biri, tarihe inanmayan ama tarihi zihnine kamçılamış bir heriftir.
yazdıklarını birer sayıklama olarak adlandıran cioran: hayatı yaşanılabilir kılan şeyin uyku olduğunu ve insanların dinlenmek için değil unutmak için uyuduklarını düşünen bir uykusuzdur.
kitaplarının her birini alın okuyun ama başkasına okutmayın. (bkz: hasan ali toptaş)'ın (bkz: Harfler ve Notalar) isimli deneme kitabında 'hiçliğin dorukların bir alacakaranlık düşünürü' adlı denemesinin son cümlesiyle yazıma nokta koyuyorum:
"Cioran'ı okumak her daim iyidir, çünkü onu okuduğunuzda kendinizi kötü hissedersiniz."
