Haydi biraz da zurnanın zırt dediği yerden bu ölüm olayına yaklaşım yapalım.
- Din için ölür müsün?
+ Tabi ki ölürüm.
- aferin küçük Mücahit otur 10 puan.
iki insan düşünün, bu iki insan da ölmüş.
Birincisi: Bağı bahçesi evi barkı mülkü parası işi ülkesi ailesi canı geleceği için ölen biri "din için öldüm" diyebilir, dinim bunu korumamı emrediyor bunun için ölürüm de diyebilir.
Öldü ve yaratanın huzuruna çıktı.
Bir başkası da ölmüş, kendisinin bağı bahçesi evi barkı mülkü parası işi ülkesi ailesi canı geleceği için değil; başkasının Bağı bahçesi evi barkı mülkü parası işi ülkesi ailesi canı geleceği için ölmüş. O mazlum insanın kendini savunacak durumu olmadığı için dininin gereği için ölmüş.
Ve bu insan da yaratanın huzuruna çıkmış.
Ve Cennet de kontenjan dolmuş, sadece 1 kişilik yer var.
Sizce yaratan kimi cennete alır?
Cevap için, bakınız: az önce girilen 2 entry.
insan denen canlıyı, din denen inancı ve bu dini yaratan yaratıcıyı, yaşam denen olguyu, sahip olduğumuz en büyük nimet veya illet (bu duruma göre değişiyor) olan aklı bilmeden tanımadan soyut kavramlar ile tartışmanın bir anlamı da yok, yararı da yok.
ilk önce hangi din, hangi inanç, hangi insandan bahsediyorsunuz onu öğrenmek gerek.
Lütfen, bu konular azıcık felsefe, ucundan psikoloji, kenarından mantık, kıyısından tarih okuyup; akıl katmanında yoğurup garnitür olarak sosyoloji ile süsleyip din ile tatlandırmadan (birazcık sandviç tarifi gibi oldu ama basit olarak başka türlü anlatılmaz) ortaya konulmayacak konuşulmayacak konudur.
Sonuç olarak: bu konularda ağzı olan konuşuyor ve insanlar dini emrediyor diye geçmişte birilerini din için insanları kazığa bağlayıp meydanda yakıyor veya günümüzde üzerine bomba bağlayıp cuma namazı camiden çıkan insanların arasına girip Allah'u ağbar diye kendini patlatıyor ya da kafa kesiyor, kafası kesilen de kelime-i şehadet getiriyor, din için birbirlerini öldürüyor .
Konuya yaklaşımı biraz geniş açıdan yapalım. Din acısından papa 2. Urbanus yaklaşımına göre...
Örn: islam coğrafyasından Hıristiyan Avrupa'ya bakıp konuyu ele alalım, Bundan bin sene önce başlayan haçlı seferleri sonunda ortaya çıkan ölümler felaketler din için mi oldu?
Veya 700 yıl önce Avrupa'da yüzyıl savaşlarına veya günümüz ırak Suriye de yaşananlara ölümlere bakınca bakınca bunu görürüz.
Avrupa'dan da islam coğrafyasına bakınca da aşağı yukarı bundan 1370 yıl önce Kudüs'ü Hz. Ömer'e teslim eden patrik sophronius ile başlayan islâm fetih hakimiyeti, bundan 350 yıl önce son olarak Atlantik denizinde lundy adasını kısa süre hakimiyetine alan Osmanlı (genişleme yayılmanın son bulması) da bir din değil çıkar hakimiyet savaşı yayılmasıdır.
Kimin ne için öldüğünü öleceğini bilmem ve bu durum tamamen kişinin özgün iradesi ile vereceği karar ve inancı gereğidir, karışmam, yargılamam ve bu hakkı kendimde görmem de...
Ama bu ölümlerin alt yapısında din değil sahip olduklarını korumak, sahip olacaklarını elde etmek düşüncesini yok saymayınız.
Ateist biri bile eşi evladı evi malı canı yaşam hakkı mülkiyet hakkı için ölür.
Herhangi biri, herhangi bir inanç sahibi olup bu değerler için ölür ve bunun dinin bir gereği din için diyebilir.
Sonuç olarak; sahip oldukların olacakların ve yaşanan ölüm. Bunu kutsallık ile taçlandırmak (inanç olarak din veya yaşam hakkı) demek, bir tanımda bulunmaya bu durumu savunmaya bile gerek yok.
Her canlı yaşam hakkı ve yaşam alanı için savaşır.
Bakın doğaya, dünya da milyonlarca yıl devam eden yaşama, yok oluşlara, varolma davranışlarına bunu kör değilseniz göreceksiniz.
Din için kimse ölmez, ölmüyor da...
insan yaratan tarafından verilen nimetlere sahip olmak veya korumak için ölüyor, bir birini öldürüyor da diyebiliriz.
Dininin temeli biad ettirmektir. Biad ettirerek amacına ulaşmaktır. Birçok din yeri geldiğinde ölümü kutsamıştır. Cihat, şehitlik gibi kavramlar bu kutsamanın doğurduğu kavramlardır. Yani bir kişi ben müslümanım diyor ama dinim için ölmem diyorsa müslümanlığı anlamamıştır.
Rasûlullâhın (s.a.s.) "Ölmeden önce ölünüz" hadisi şerifinde buyurduğu üzre, daha henüz kendi nefsini öldürememiş (dinin emir ve yasaklarını yaşamada tıpkı ölüler gibi itaatkâr olamamış) bizim gibi zavallıların din için ölmesini beklemek abesle iştigaldir. Ya peki hani şehadet derseniz, o ne olacak? O küçük cihat kardeş. Nefisle olan şavaş esas büyük cihad. Sen ondan haber ver. Yoksa şehadet bile nasiple verilir. Layık olana verilir. Hak edene verilir. Sloganik cafcaflı fiyakalı beylik laflar etmek kolaydır. Amma fıskı fücur içre Nefsine uyanlara şehadet nasip olmaz. Heves noktasında kalan bir niyet ve irade beyanı değil makbul olan, salihâne yaşanan bir hayat Onu ihlas ve samiyet haline sokan. Yoksa kişi salih ise, yatağında bile ölse şehiddir.
Hayır. Tanrı'nın planında yaşamama ya da ölümüme ihtiyacı olduğunu sanmıyorum.
Benim inancım da bana istediğim dilde, istediğim zaman, herhangi bir ritüele ya da sıraya bağlı kalmadan yaratıcıya teşekkür edebileceğimi, yalvarabileceğimi öğütler.
Uğruna Ölmek ya da senden olmayanı öldürmek üzerine bir inanç değil.
Dinim için değil ama atalarımın inanarak kan döküp, kan verdiği din için ölürüm. Aksi atalarıma saygısızlık olur.
Ayrıca sen Müslüman mısın diyecek olanlar vardır. Benim atalarım bu dine olan inancıyla ezan sesleri susmasın diyerek Çanakkale Savaşı'nda şehit olmuş insanlar, o yıllarda Koçgiri isyanı'na katılmış insanlardan değil. haliyle atalarıma olan saygımdan bunu yapabilirim. Hiç sorun değil.
