Sevgili Taner;
Yarin sen gideli 15 sene oluyor ama bize bildirmeleri 16si oldugu icin biz 16sinda kutluyoruz gidisini. Ancak yine de 15inde gittiginin bilincinde oldugu icin bu sıçtığımın bilinçaltısı, bugun basladi durduk yere sanki her sene hatirlarmis gibi, durup durup of çektiriyor, gozlerimi filan dolduruyor. Dokunsa birisi anırarak agliycam sanki. Ama tabii ki ben o bilinci de, altini da, ustunu de skerim, aglamam. Oylesine yazdim iste haberin olsun diye.
evet bazı saçma şeyler yaşandı artık geri dönüşü var mı bilinmez ama olsun en ufak şeyleri bile özlüyorum ne bileyim, saçma sapan şakalar yapmayı, bana deli deli demeni, kafanı sırtıma koymanı , beraber bir şeyler izlemeyi , sen çalışırken oyun oynamayı burasını belki sen çok özlemiyorsundur ama olsun arkama bakınca orada olmanı , sana kahve almayı ve daha bir çok şeyi yani anlayacağın hayatımda olmanı özlüyorum. evet her ilişki gibi inişli çıkışlı zamanları oldu başlarda mesafeliydim geç bıraktım kendimi bu ilişkiye evet bu da hep eski korkulardı, belki yersizdi belki de değil emin değilim artık ama aşılamayacak sorunlar değildi, sonra saçma bir şey çıkıverdi karşıma keşke öyle bir şey yaşanmasaydı diyorum ister istemez bakışım değişti ikiye bölündüm ve zamanla garip bir hal aldı sanırsam yavaş yavaş parçalanmaya başlandı, sonra o kadar çok parçaya ayrıldı gibi oldu ki toparlamaya çalıştıkça bir yerden hep bozduk sanki ve bu yüzden şimdi böyle bir hal aldı ve bırakıp gitmek belki daha kolay geldi, altında kalacakmışız gibi hissettik sanırsam belki de öyledir bilemiyorum, yani yaralarımı sarmayı mı denemeli mi yoksa dağlayıp ilerlemeli mi ? geriye bu iki soru kaldı.
Anne şimdi kalbimin ortasında bir oyuk gibi kaldın. Dün ananem aradı, ekrana bakınca "annem" yazıyor sandım. Tutuldum kaldım. Telefonundan arama kayıtlarına bakıyorum. O sabah 11.53'te aramışsın beni. Parmaklarının bitkince telefonun tuşlarına bastığını hayal ediyorum. Ben o son saatlerde hadi geç kalacağız biraz daha hızlı olalım diye kendi kendime sitem ederken senin sadece suratıma bakıp susuşunu hatırlıyorum. Bir önceki gece yaptığım yemeği biraz sulandırarak püre haline getirmemi isteyişini. içine bir de pipet koydurmuştun, gece uyanıp yerim demiştin. Aylardır ilk defa kahve istemiştin benden. Çok uykum var ama uyumak istemiyorum demiştin. Seni konuşturmak için kendi kendime konuştum durdum sen kahveni içerken. Belki kendimce kızmıştım da hiç konuşmamana, sorularıma cevap vermemene. Ama gitmeme de izin vermemene. Koridorun ışığı açık, kapı ağzında oturmuştum ben de. Kahve içişini izlemiştim. Neler düşünüyorsun dediğimde elini salladın "çok şey" anlamında. Ama tek bir şey de demedin. Son günlerimizmiş, son saatlerimiz, son konuşmalarımız. Her şeyden habersiz gidip yattım. Daha her şeyin başındaydık çünkü. Çünkü her şeyin boğazımda düğüm düğüm olacağını, içimde kocaman büyüyeceğini, ağzıma kadar dolu hissederken içimdeki boşlukta süzüleceğimi bilmiyordum. Güzel yüzünün, ipek teninin belki günler sonra çürüyeceğini bilmiyordum. Babamla konuşup güzel şeyler söyleyecektik ona anne. Eğer her şey bir saat sonra olsaydı babam dayımın "başımız sağolsun" demesini değil senin sesini duyacaktı. Son konuşmanızda babamla, daha görüş tarihi belli bile değilmiş. Ama sen ona demişsin ki ben bir sonraki görüşe gelemeyeceğim. O günlerde ve gecelerde hep yanında oturmamızı istemiştin. Odaya gelip kestaneyi yastığa çıkmış kafanı koklarken gördüğümde bana "kestane bile senden daha anlayışlı" demiştin bana. "O devamlı beni kontrol etmeye geliyor". Halbuki ben de sürekli yanına geliyordum ama belki de daha fazlasına ihtiyacın vardı. Şu an kızıyorum daha fazla orada bulunmadığım için. Şu an odana girip oturuyorum ve hayalin bile kaybolmaya başladı odada. Ölürken tüm yaşamımız gözümüzün önünden geçiyormuş ya. Anne şimdi seninle olan tüm anılarım gözlerimin önünden geçip duruyor. Hastanede sana getirdikleri çiçekler hala vazoda. Onlarda bile birkaç canlı yaprak kaldı. Onları bile çöpe atmaya kıyamazken seni nasıl gömdük bilmiyorum. Fatih küreği toprağa saplayamadı. Hepimiz güçsüz mecalsizdik, senin gidişinden sonra senin gibi hissettik biz de nihayet. Her şey boğazıma diziliyor. Gözyaşlarım bile duruldu artık. Ama senin arkandan öyle çok yağmur yağdı ki anne. Fatih hep annem öldüğü için dedi. Rüzgar esti annem öldüğü için dedik. Kar yağdı annem göremedi dedim. Yaptığım her şey ve yapamadığım her şey bir bir içime doluyor anne. Arkadaşlarını, abilerini, yeğenlerini, anneni, babanı ve eşini ben teselli ediyorum. Tıpkı her şeyin 10 dakika öncesinde sana yaptığım gibi, ölümünü de süslüyorum anne. Diyorum ki güzel güzel giyinmişti, kıyafetlerini kendisi seçti. Bir önceki gün nevresimlerini değiştirmiştik. Kahvaltısını yaptı güzelce. Güzelce yıkadılar. Abileri babam için de attı o toprağı üstüne yavaş yavaş. Hepimiz ağlarken birbirimize güç vermek için uğraştık. Kahve bardaklarına dokunmadım hiç. Önceden atmak için devamlı ısrar ettiğim ama senin o çok sevdiğin yapay çiçekleri yatağının üstüne koydum. Senin seçtiğin, benim giydirdiğim o giysilerini keserek çıkarttılar üstünden. Ben onları katladım yatağına koydum. Seni sarıp götürdükleri çarşafı geri serdim. En çok yarı açık gözlerine sabunlu suyu dökerlerken canım yandı. Bi o zaman bakamadım sana. Gerçekten canım yandı. Tamam hissetmiyordun belki ama öyle de yapılmazdı ki. Sesini çok özledim. Her şeyini çok özledim. Gerçekten her şeyin yükünü sırtlamışken beni basit dertlerimden ötürü teselli etmeni özledim. Yatağında oturup öylece el aynana bakmanı özledim. Çirkin görünüyor diyerek benden istediğin yara bandıyla boynundaki benini kapatmanı özledim. Nereye dokunsam canın acırdı. Ellerin çok ağır diye sitem ederdin. Seni öyle hızlıca evirip çevirip yıkadılar ki, çok canım yandı. içimden dedim öyle yaparsanız hemencecik morarır kollarını. Bu esnada yarı morarmış vücudunu görmek çok canımı yaktı. Otobüsle geçerken baktığım mezarlığın morgunda bir gece geçirmen çok canımı yaktı. Dönemediğin için seni yan yatırıp bir yanına yastık koyardık. Mezarda seni yan döndürüp o yastık koyduğumuz tarafa toprak doldurmaları çok canımı yaktı. Ama anne senin canın yanmamıştır hiç umarım. Sadece bunu diliyorum. Senin yapamadıkların yaşayamadıkların için pişmanlık duymaya vaktin olmadı belki. Şimdi ben senin yerine ağlıyorum tüm o şeylere. Seni aylarca yıllarca hayattan izole şekilde yatağa bağlayan çektiğin o acıların hepsine ağlıyorum. Ben senin yerinde olsaydım bu kadar şeyi kaldıramazdım dediğimde, "başına gelseydi kaldırırdın" deyişini hatırlıyorum. Şu an başıma gelebilecek en kötü şey geldi galiba anne. Bunu söylediğimde inanmamıştın ama gerçekten hayatımda en sevdiğim insanı kaybettim. Ve bir şekilde kaldırıyorum her şeyi, ama ayakta ama çökmüş vaziyette ama sürünerek.
Sevgili ko yetkilileri şu üyelik oluştururken çıkan undefined hatasını düzeltin lütfen de yeni server'da char açayım. Bu ne amk 9 itemler pazarda eskilerinde.
seni çok eskiden tanımayı isterdim. her şeyi daha saf daha da yürekten heyecanla yaşadığımız zamanlarda. belki mutsuz olurduk ama bence o anları senle birlikte hayal etmek bu kadar güzelse gerçekten yaşamak da aynı olurdu... Belki bu kadar hayaller gibi toz pembe olmasa da tutkuyla ve çılgınca ama bir o kadar da sessiz ve sakin olacağı kesinmiş. Bir söz okumuştum biriyle karşılaşmak kader ama onun yanında olmak sizin elinizde gibi bir şeydi. Doğru... Çünkü iyi ya da kötü ayırt edemeden kişi veya olayı farketmeden hayatımızda olmasına biz müsade ediyoruz. insan aşık da olur bir kişiye , insan nefret de eder o kişiden. Bunu yaşayacağımı hiç düşünmezdim. Ama ben izin verdiğim için o yanımda ve ben o yüzden de mutsuzum şimdi işte. Mutsuzluluğum senden önce de vardı. Belki senden önce de birçok kendimce hata saydığım şeyleri hayatıma sokabilirdim. Ama ne direndim ne de ilgilendim. Akışına bıraktım diyorsun ya sen de, sanırım ben de öyle yaptım artık. Bu akışta çok komik bir tesadüfle seni tanıdım. Tanıyıp da böyle özleyeceğim ve aylar sonra seni tekrar gördüğümde kokunu da nasıl özlediğimi yanımdayken hissedeceğimi hiç düşünmemiştim. Yanında olmak belki de konuştuğumuz onca çılgınca arzularımıza eş değerdi. Heyecanımı bastırmak çok da kolay olmadı. O yüzden sonrasında ısrarla heyecanlı değildin dedin belki de. Artık seni neden tanıdım nasıl bir anda her şey bu noktaya geldi, ben neden böyle bir hata yaptım diye sorgulamıyorum. Neden sen ,ben ve kırmızı koltuk demiyorum. Uykusuz kaldığım o gece seni de uykusuz bırakıp, mesaj yazarken parmaklarını yorduğum için de mutsuz değilim artık. Tıpkı o gençlik anlarına dönüvermiştik aslında.
illa ki doğru zaman ,doğru insan diyip de ne sonuca vardık ki! O yüzden seninle doğru olmak istemiyorum. Peşimde koş, hep sen güzel sözler söyle ve beni kandır da istemiyorum. içimden geldiği gibi söylemek istiyorum her şeyi. Belki de ölmeden sana aşık olmak istiyorum. Son ve tehlikeli bir aşk. Rengi kırmızı, ruhu çılgın ama bir o kadar da sakin. Ben aşkı, hüznü hep yoğun yaşarım yaşadım da. Hissettiremesem de...insan değerlidir. Sevdiğin daha da başka. Ben o değeri farklı şekilde belki de istemediğim biçimde yaşadım. Ama en saf anlarımda isterdim ki ben gibi yalansız ve yürekten olsun her şey. Olmadı... Kusur; fazla ilgi , merhamet ve sabırdı bence. Tesadüfler hep başkalarını çıkardı karşıma. Ama büyüdü sandığımız ne ruhumuz ne de bedenimiz doğru karar vermemiş. Şimdi anlıyorum. Ve şimdi beni böyle beklemediğim bir şekilde heyecanlandıran o eski halime döndüren sakin adamı tanımak istiyorum... Hiçbir amacım yok. Hatta üstüne hata yapmayı göze alacak tüm deli cesaretimle. Seksi fotoğraflarım, sözlerim yok belki, belki de sırf ben sana böyle ilgi duyduğum için benimlesin, bilmiyorum. Umrumda da değil aslında. Bana çok iyi geliyorsun sadece onu biliyorum. Mutsuz olmaya da razıyım.tüm hatalarımla...
Sonu olmayan çıkılan yolda hep bir mutsuzluk vardır aslında ama ben anlık mutluluklarıma bakıp geçiyorum. Ve insan mutlu olunca yazıyor, okuyor ve mutlu kılıyor. En sevdiğim, en huzur bulduğum ne varsa tekrar onlara kavuştum. Hepsi senle oldu güzel adam. O yüzden sana olan sevgim çok başka. Ben seni bana sakin sakin konuşmanla, sakin ama o yaramaz bakışlarınla sevdim. Seni iyi ki tanıdım. Sonsuza kadar çılgınca kal hep. Ve sakin, anlayışlı. Adın gibi...
on beş sene... bir insan ömrünün dörtte biri. ne zormuş sizi ömrünün dörtte biri boyunca dokunmadan, kokunuzu almadan, elinizi tutmadan sevebilen birini reddetmek zorunda olmak. biz olamayız, bizden olmaz. sen belki farkında değilsin ama o çok sandığın ortak noktalarımızdan daha fazlasında uçurumlar gizli. uçurumlar var aramızda. hayat tarzlarımız, vizyonlarımız, gittiğimiz yol öyle farklı ki. küçücük bir mahallede, üç dört kapı ötemde, beni birkaç ayda bir görebilmene rağmen nasıl bu kadar büyüttün içinde? bu devirde? nasıl bu kadar yürekli olabildin? keşke senin düşündüğün kadar benzeyebilseydik birbirimize. keşke iki insandan bir hayat çıkartmak birkaç ortak noktayla mümkün olsaydı. ben seni senin istediğin gibi sevemem, ama arkadaşın olurum, sırdaşın olurum, dostun olurum, canın ciğerin olurum. senin kadar temiz yürekli bir insanı en son ilkokul birinci sınıfta görmüşümdür muhtemelen. sen çok mutlu ol, benimle olmayı hayal ettiğinden de daha çok ol.
Yok oyle biri hiç olmadı. Ben çok uzun zaman önce boş kağıdı verip cıktım bu sınavdan. coktan benimki de boyle bir hayat işte. Nitekim gönül işleri bana göre değil.
Senden sadece dik durmanı istedim. Yanımda ol istedim. Sadece sev istedim. Birlikte her güçlüğe göğüs gererdik seninle. Birlikte çok mutlu olabilirdik. Her şeye vardım seninle.
o sürekli çok mutlu gibi görünen yüzünün altındaki iğrenç ruhunla bu hayatta kolaylıklar dilerim. işin çok zor. yazıp yazıp sildim, sana sadece üç satır layık zira.
