-babanızın gidişinden 6 ay sonra, donanma komutanlığı bahçesinde sabırsız bekleyişlerdir.
-bembeyaz üniformalarıyla gemiden size selam ettiğinde,daha o yaşta gurur duymayı öğrenmektir,özlemleri sineye çekebilmektir.
-herkes tarafından teselli edilmektir "bir akşam vakti karnınız nedensiz ağrıdığında".
-deniz kokusuyla büyümektir,bir çok yüze aşina olduğunuz kasabalarda.
-aynı zamanda asker bir anneye sahip olabilmektir babanın yokluğunda.
-kıskanılmaktır bazen haklı sebeplerle.
-yıllar sonra birilerine savunmak durumunda kaldığınızda farkettirir size asıl savunduğunuzun çocukluğunuz olduğunu..hızlı büyümektir küçük yaşta biriktirdiklerinizle.
geçenlerde fakültede "siz ilaca para vermiyonuz dee mi??? lan ne şanslısınız hahaha" gibi bir zırvayı duymama sebep olan durumdur. evet biz asker çocukları olarak herşeyi bedava yiyoruz, ilaca para vermiyoruz, bize askeriye kız bile ayarlıyor, öss'yi de çalışmadan kazandık nereyi istersiniz gençler diye sordular biz de tercih yaptık, babalarımız da o kadar boş adamlar ki sizin gibi gerizekalıları korumak için dağlar da ölüyorlar.
düşünülen gibi
- bedava yiyip içmek
-şımarmak
- kırtasiyeyi bedavaya getirmek
- kamplarda eğlenmek
- özel dersleri kısa dönem abi sayesinde bedavaya getirmek değildirr.
asker çocuğu olmak;
- her gün dağlarda şehit olan askerlerimize üzülmek ve onların kimlerin uğruna şehit olduğunu anlayıp bir daha üzülmek
-2,3 yılda bir taşınmak ve ortama uyum sağlamaya çalışmak
- göreve giden babalarımızı dört gözle beklemek dönüp dönemeyeceklerini merak etmek
-durduk yere bazı şahsiyetlerin seni şımarık olarak adlandırmasına ve bok atmasına katlanmaktır.
ekonomik olarak rahattır km ne derse desin. he madem beğenmiyosun iki üç yılda bir yere tayin olmayı o zaman seni orda tutan yok. devletin her imkanını kullanıp sonra da zırlamaktır asker çocuğu olmak.
ekonomik refah seviyesine ulaşmaktır. diğer çocuklara hava atmaktadır. kışlada oturan babasıyla, benim babam sizin için canını tehlikeye atmaktadır, diye hava atmaktır asker çocuğu olmak.
periyodik tayin modunda olan polis ve öğrtemen çocukları gibi göçebe bir çocukluk yaşayan arkadaşlıkları yarım kalan, öte yandan çok farklı illerdeki yaşam şeklini de tecrübe edebilen çocuklardır. gittiği yere ve koşullara göre tecrübelerinin içeriği değişir bu tayinli memur çocuklarının. bazen ferahlıktır tayin bazen de eziyet.
asker çocuklarına ise acırım biraz. hayatları rütbeye göre sınıf ayrımına ve kast sistemine dayalı o da lojman ortamında * geçer. babalarının rübeleri belirleyicidi çoğu zaman. bu nedenle gerçek anlamda sosyalleşmesi çoğu zaman sıkıntılı olanları ve hatta davranışlarından ideolojik şartlanmasına kadar asker gibi yetişenleri de çoktur aralaında. tel örgülerin arkasında büyür onlar.
babaya emredersiniz komutanım şeklinde hitap edilmesidir.
içtima ve tekmil kavramlarına önceden alışmaktır.
kısacası askere gitmeden önce prova yapmaktır.
Özellikle doğuda bulunanlara 'çarşıya çıktığında babanın mesleğini söyleme' diye tembih edilen çocuktur.Devletin her imkanını kullandıkları söylenir,ancak tek farkı cebindeki askeri karttır,bu da kendisine en fazla indirimli saç traşı kazandırır.Ailesi hangi evde bile oturacağını seçemez,kendisi ise edineceği arkadaşlarını.Ne varsa onunla yetinmek durumundadır.Bazen bir dağın başında yalnızlıktan bahçedeki hayvanlarla konuşur.En az üç yılda bir okulunu sosyal çevresini değiştirmek zorunda kalır.Çoğunun yaşıtları haftasonu buluşup sinemaya,tiyatroya,parka bahçeye giderken o bazen dışarı çıkmasının yasak olduğu anons edilen durumlarda babası eve sağ dönsün diye dua eder.Babası evde gölge gibidir,çoğu akşam onunla oynayamadan uyur.Bazen günde belki 10-15 defa elektiriği kesilen bir evde ders çaışmaya çaışır,asker abiler ise en iyi arkadaşıdır.
Torpil tüm bunların neresindedir anlamaya çalışır.
zor zanaattir. doğduğunuz andan itibaren sürgün gibi yaşarsınız. sürekli yer değiştirme, sabit bir çevre oluşmaması, oluşturmaktan korkmak... tek nedeni gideceğini biliyorsun. evet gideceksin neden orada bağlanacak bir şey bulasın ki(!)
nitekim sürekli gezmek, farklı yerlere gitmek sonucunda buna alışır insan. sonunda da aynı yerde kalmak insanı boğmaya başlar. alıştık bir kere aynı yerde ikamet etmemeye bundan sonra nasıl aynı yerde kalmak beni cezbedebilir ki?
bunun yanında doğu görevi vardır bir de. baban yoktur yanında çocukluğunuzda en çok ihtiyacınız olduğu kişi yok ve bu adam jöh ya da dağcı komandoysa kendinizi babanızı düşünmekten alamazsınız. sonucunda da erken olgunlaşma meydana gelir. o göreve çıkarken 5 yaşında bir çocuk olmanıza rağmen kendine dikkat et baba diye arkasından ağlayarak gönderirsiniz(!) dikkat etse ne olacak ki kurşun adres soruyor sanki(!)
yaşınız 21e geldiğinde geriye bakarsınız. bakarsınız ama geride bir şeyler göremezsiniz(!) gittiğiniz yerler vardır aklınızda ve çevrenizde olan insanlar(!)
pek çok avantajından faydalandığım şey. sadece orduevi vs değil mesele. sokakta, barda, konserde de nimetlerinden faydalandığımız bir kimliğe sahip olmamızı sağlıyor.
En rahatı havacı çocuğudur.
10 yılda bir tayinleri çıkar.
tamam kamplar, tesisler yaşam güzel.
Ama zorlukları da var.
Evde babanızın sizi askeri sandığı zamanlar olur.
Yatak talimattaki gibi düzgün olacak.
Babanıza içinizden kızdığınız ama yüzüne vuramadığınız zamanlar olacak.
Eğer ki sevdiğiniz bir lojmandan ayrılıyorsanız çiğli hava lojmanları gibi.
Ayrıldığınız yıldan beri oraya özlem duymaktır.
10 yılınızın geçtiği ikinci memleketiniz olan o lojmanın kaldırımlarının yanında birikmiş kuru çam yapraklarını bile özlemektir asker çocuğu olmak.
tenis kortlarını delen dikenleri bile özlemektir.
çekirdek yerine çam fıstığını çerez yapmaktır.
mangal yaktığınız zaman onlarca kediyle baş etmektir.
evin yanına ağaçtan ev yapmaktır.
iyi yanları da çok tabi.
50 kuruşa sinemaya girebilmektir mesela.
Ucuza tatil yapmaktır.
gittiğiniz yerde muhakkak iyi anlaştığınız bir asker abi bulursunuz.
asker abilerin elinde büyümektir asker çocuğu olmak.
kim ne derse desin ayrıcalıklı olmaktır. şöyleki; hayvan gibi imkanı olan tesislerden, lojmanlardan yararlanırsınız. deli gibi ucuza yaşarsınız falan filan.
iyi midir, kötü müdür kesin bir sonuca varamayız. her insanın psikolojisi farklıdır, dolayısıyla durumları kaldırma kapasitesi de farklıdır.
dünyanın, tel örgülerin sınırladığı alanda döndüğü sanarak büyümektir, aynı meslek gruplarından insanların çocuklarıyla arkadaş olup aynı hatıraları biriktirmektir, 3-4 yılda bir arkadaş çevresi yenilemektir.
