annenin sesini duymayı özlemek

annenin sıcak, sevgi dolu sesini canlı canlı işitmeye özlem duymak.
hala ses tonu, konuşması, içten kahkahaları aklımda olsa da ve bulunmaya devam edecek olsa da onun beni en moralsiz anımda bile mutlu eden sesini işitmeyi özlüyorum. babamın sesini duyduğum içinse içim ısınıyor. canım ailem benim...

edit: bu arada benim de annem vefat etti ve özlemediğim bir an bile yok. arman' ı anlayabiliyorum.

ya artık hiç duyamayacak olanlar, ya onların özlemi. kahreden başlık.

zaman zaman sesini anımsıyorum, adımı söyleyişini, seslenişini, yürüyüşünü, yemek yaparken "soğanı salçayla kavuşturdum, gel ekmek arası yap" diye seslenmesini hiç unutmuyorum. kendime yemek yaparken tekrarlıyorum repliğini ama onun gibi olmuyor hiç bir şey. lezzetine kavuşmam imkansız, özledim, çok özledim.

şanslısın icardi1905, kıymetini bil ve benim için ellerinden öp sevgili annenin. tüm yazarların annelerine saygılar ve gönülden sevgilerimi iletiyorum.