yalnız ve depresif olduğum şu günlerde hiç düşünmediğim kadar bunu düşünüyorum. sonra aklıma annem geliyor. aynadan kendime bakıp ağlayıp yatağıma uzanıyorum.
sevmediğim bir mesleği yapıyorum, ilişkim iyi gitmiyor, kimseyle konuşmak istemiyorum, evden çıkmak istemiyorum...
Yarın 6.30 da kalkmak zorunda mıyım? hayatta kalmak için çabalamak mecburiyetinde olmak istemiyorum.
yaşadığımı hissetmedikten sonra nefes almayı sürdürmenin faydası var mı?
bir anda geliyorsa eğer, bir anda bu kadar vazgeçilir mi ulan diye , en azından ruhunuz inanmıyorsa bile, dilinizde tekrar ederek vazgeçmemeye inandırmanız gereken durum.
Demek ki artık tutunacak umut edecek bir şey düşünemeyen ben değilim dedim görünce
Ama gerçekten edecek olsam elbet paylaşmam. Kısa süreli çözüm gibi insanı aldatan kandırmaca bir his işte.
insanın bilinç sahibi olmasının en kötü yanı, bir gün öleceğini biliyor olmasıdır. Bu yüzden her insanın, hayatının bir döneminde kendini öldürmeyi düşündüğüne inanmışımdır.
bu istek aniden gelir ama genellikle gerçekleşmez. çünkü yaşam güzeldir, ölüm ise bilinmezliklerle dolu.
bizi korkutan ve vazgeçiren şey ise bu belirsizliktir.
Hayatta Başarısız olduğu için kendine kızan ve sevdiklerini, onu sevenleri üzeceğine inanan ne yapacağını bilmeyen ben merkezli benim şuanki isteğimdir.
