çocukluk anıları

gönülçelen henüz 3 yaşındadır. anneannesiyle birlikte kalmak için ısrar eder ne de olsa ertesi gün yine gelinecektir. annenin bütün karşı çıkmasına rağmen henüz genç kız olan, çok sevdiği teyzesiyle aynı evde olmak istemektedir. annesi gideli henüz 2 saat olmuştur. gönülçelen annemi isterim diye ağlamaya başlar. herkes* pervane olurlar etrafında ama durmadan ağlayan bu ufaklığı susturamazlar. en sonunda dede minik torununa paltosunu giydirir ve elinden tuttuğu gibi birlikte akşamın karanlığında* dolmuşa binerler. gönülçelenler evlerine yeni taşınmışlardır ve dede bu yüzden oturdukları mevkiyi söyler şoföre. aptal şoför bu ikiliyi evlerinin tam 3 durak altında bırakır. ikili tanıdık gelmeyen bu yerde acaba hangi apartmandı diye bakınmaya başlar.
ufaklık* karşısında inşaat gördüğü apartmanı gösterir "burası bisim ev" diye ama değildir. ufaklık üşümüş ve kaybolduklarına, kolay kolay da bulunmayacaklarına kanaat getirmiştir artık. dedesine, dede bis altık toplak* mı yiyces diye sorar. allahtan çöp atmaya çıkan bir teyzeye denk gelirler ve dede adresi sorar. 3 durak aşağıda olduğunu öğrenince şoka girse de büyük bir azimle ev, gecenin ilerleyen saatlerinde bulunur.
ayrıca bu olay, dede yıllar sonra kalp krizi geçirip, yoğun bakımdan çıktıktan sonra torununun elini tutup gözleri dolarak anlattığı anı olarak kalır.

-son-