allah

hepimizi duyan ama bazılarımızı duymaktan bıkan ve duymayı bırakan en yüce varlık.
anlamsızlık ve saçmalık içerisinde geçirip başkalarının mutluluklarına maruz kaldığım ve yaşamak kavramını bırakıp tuhaflığa maruz kalmak olarak adlandırdığım bu uzun süreçte bugün bir kitapta okuduğum bir bölümü yaşadıklarıma ve öfkeme çok benzettim. sanırım benden o kadar bıktı ki uzun süre önce bir gün beni duymayı bıraktı. maruz kalıp pozitif bir şey hissetmediğim ve sürekli milletin kahkahalarını, mutluluklarını çaresizce izlediğim bu saçma ve anlamsız süreç aklıma başka bir sonuç getirmiyor.
bu yüzden artık susmaya karar verdim. kendisi de zalim değildir, sevgi doludur ve neden mutsuz olup susmaya devam edeceğimi biliyordur. bu boşlukta yaralanmak için nasıl bir günah işlediğimi bilmiyorum ama bir gün beni affetmesini umuyorum. o güne dek öfkem, üzüntüm, umutsuzluğum devam edecek. çıkış yolu yok.