yalnızlık

tercih edilen ve mecbur kalınan olmak üzere iki kısma ayrılır benim için. tercih edilen yalnızlık, dünyadaki tüm yüksek seslerden, acele işlerden, yozlaşmış ilişkilerden dolayı kendi iç benliğimin sesini duyamadığım zamanlarda yöneldiğim bir yol diyebilirim.
hızlı günler ve gecelerin sonunda eğer kendime bugün cidden sevdiğin bir şey yaptın mı? diye sormamışsam o gün sahiden boşuna geçmiş demektir.
büyük büyük şeylerden bahsetmiyorum aslında, sevdiğim bir yemeği yapmak bile kendimle temasta olmak, kendimi duymak anlamına geliyor. çoğu şeyin sahte olduğu bu dönemde en gerçekçi şey kendi iç sesim. umarım onu hep duyabilirim.