yalnızlık

dibine kadar yaşadığım olaydır. nereye dönsem, hangi yöne baksam oluk oluk üzerime gelen ama çok da sesimi çıkaramadığım. büyük bir sessiz çığlığın ortasında olup, kulaklarımda sadece özlediğim muhabbetin vızıltıları ve daha fazla. sahi, çok aradığın birini ya da bir şeyleri bulamamakta yalnızlığın bir parçası mı? halbuki bulunduğu an bitecek bu sessiz çığlık, kapanacak saçma sapan sahnelerde dönen senaryolar. konuşuyorsun, duyulmuyor, dokunmaya çalışıyorsun hava boşluğu ile tokalaşıyorsun. neye ya da kime anlatsam da diner bu yalnızlık?