hep oscar'lı filmleri yazacak değiliz ya? biraz da bize özel, geçmiş zamandan güzel filmleri yazmak gerek. bizzat bizi anlatan, bize dair filmleri yazmak gerek. şu başyapıtı, yüz tane oscar'lı filme değişmem.
gerek türk sineması'na, gerek yeşilçam'a , gerek zeki ökten'e, gerek kemal sunal'a olan saygımdan ötürü, bu bilgisiz, cahil halimle filmi eleştirmeye kalkışmayacağım. tüm bu sebeplerden dolayı, inanilmaz romantik yaklaşacağım konuya ve tek bir cümle ile özetlemeye çalışacağım derdimi: yoksul, izlediğim en özel, en güzel zeki ökten filmi.
ayrıca, bir iki küçük de not düşmek istiyorum. genç zeki demirkubuz'u ilk kez kamera karşısında görüyoruz bu filmde, ilk oyunculuk deneyimiymiş. son olarak, filmin ortalarında bir sahnede, izzet altınmeşe'den başına döndüğüm adlı türküyü duyuyoruz. her izlediğimde mutlaka gözlerim dolar.
