gecenin şiiri

Yükselerek rengarenk fır fırlı kuyrukları ile.
Uçurtmalar uçuyor boydan boya gökyüzünde.
Bırakmışlar kendilerini, korkmadan, özgürce,
Hoyratça esen deli bir rüzgarın önüne.
Şu maviyle karışık kırmızı renkli olanı,
Nasılda sallıyor bak delice kafasını.
Sevinçle bir çocuk, uçururken uçurtmayı,
Ondan daha heyecanlı, yanındaki babası.
Yırtıldı galiba bir tanesi, yada ipini kopardı.
Birdenbire salıverdi kendini baş aşağı,
Aksine onun altinda ki,
Çıktıkça çıkıyor yücelere,
Kimsiniz der gibi bakıyor bizlere.
Ben zirvede, gökyüzünün en tepesinde,
Sizse beden çok daha aşağıda,
Oralarda bir yerlerde,
Kim bilir nerelerde.
Bakarken imrenerek yükseklere.
isterdim onlar gibi olmak ben de.
Bulutların bile üzerine çıkmak,
Gökyüzünde keyfince dolaşmak.
Düşününce aklıma geldi birdenbire.
Ne kadar çıkarsa çıksın yükseklere,
Süzülerek bulutları geçse de,
Bağlı değil mi o uçurtma sonuçta bir ipe.
Ancak gidebilir ipinin yettiği yere.
Hele bir de ip başkasının elindeyse.
. . ismail oral . . .