ben bu yazıyı kendime yazdım

çok boktan zamanlar geçiriyorum, farkındayım. her aksilik üst üste geliyor. Ne artık okumaya ne aşka, sevgiye, ne dostluğa, ne yaşama dair bir hevesim kalmamış. Onu farkettim. Son 1,5 ayım her gün alkol alma, 2-3 günde bir yemek yeme, hızla kilo kaybı ve müzikle geçiyor. Eskileri düşünüyorsun kalmamış kimse, gerçekten... Özlediğin insanlardan sadece biri hariç hepsinin hayatta olmadığını farkediyorsun. Boktan şeyler yaşıyorsun o an. Aklından atamadığın kaçma hissi hatta daha fazlası olan ölme hissi beyin kemiriyor. Dertleşmek adına mezarlığa gidiyorsun, dertleşecek kimsen yok dostların hep lay lay lom kafasında, zaten görüşme isteğinde kalmamış. insanlar ile arana mesafeler koyuyorsun, aşmalarına engel oluşturuyorsun. Çünkü; kusacak seviyede bıkmışsın, alayı yalan geliyor. Geçmiş travmalar gün yüzüne çıkıyor. Kendince düşüncelerin hep rakı bardağındaki tortularda veya bira şişesinin dibindeki köpükte kalıyor. Hayatına giren insanları görüyorsun, sevdiğin, seven, seviştiğin, görüşmediğin ve hala yüz yüze gelince selam verip geçebildiğin insanlar... Mutlu ettikleri aylar kadar mutsuz ettiği asırlar olanlar geliyor aklına. Tuhaf hissediyorsun. insanların sadece nefesleri tükendiklerinde ölmediklerini görüyorsun. Aileden yana hep naylon bir ilişki yaşadığını aslında var olmalarına rağmen yok olduklarını tekrar tekrar idrak ediyorsun. Herkesten kaçıp herkesten kopmak istiyorsun, deniyorsun ama ölme fikri o zaman daha çok beynini yiyor. Sonu ne olur bilmiyorsun bile... Ruhunu kemiriyor bir şeyler, kangren oluyor düşüncelerin. Kesip atmaya kalkıyorsun ama tek başına yapamıyorsun... Sonra bir sigara daha yakıp devam ediyorsun...