insanın zoruna giden anlar

Hayatımda ilk defa hemcins arkadaşımla saat 12 yi geçerek kafede oturuyorduk. Normalde akşam ezanı okunmadan 2 saat önce eve giderdi. Allahın belası telefonu susmadı. Annesi 1 buçuk dakikada bir arıyor eve gel diyordu. Annemin doğum günü için oradaydık ve yanımda onun da güvenebileceği insanlar vardı. Annem babam sonuçta, onun annesi de ailemi yıllardır tanır. Hatta arabayla eve bırakacaktık. Bu kadar abartacak ne vardı bilmiyorum. Kız kendi gitse, dolmuş da kalmamıştı. Çok eğlendiğim ve gitmek istemediğim bir günün de içine sıçtı. Her yerde aynı şeyi yapıyor. Turşusunu kurcak kızının.