ben bu yazıyı babama yazdım

"ben hep biraz daha asi, daha umursamaz ve daha uçarı bir çocuk olmuşumdur. ergenliğimin ilk fırtınalı dönemlerinde babama çok kızardım. yanımda olmak istemeyişini kabul edemiyordum zira ben ondan bir parçaydım. zamanla esip gürleyerek geçip giden ergenliğimin ve alt üst olmuş hormonlarımın etkisinden kurtularak daha olgun düşünmeye başladığım sıralarda babamı kabullenmeye başlamamla, ona olan sevgim daha baskın geldi. çünkü olgunluğun gerekliliklerinden biri insanları olduğu gibi kabul edebilmektir...
alışmaya kabullenmek ile başladım. babamı kabullenmek hayata dair herşeyi kabullenişimin ilk adımı oldu."

ben bu yazıyı uzun zaman önce terapi olarak otobiyografimi yazmaya başladığımda babama yazmıştım.