yurtta kalmak

kişiliğime kattıklarıyla ve benden götürdükleriyle anılarımı şöyle bir tarttığımda iyiki yaşamışım ve iyiki hala yaşıyorum dediğim durumdur..açıkcası her yurdun böyle olacağını sanmam ama lisede okul yurdunda kalmanın tadı başkadır.arkadaşlıklara çıkarsız,masum duygularla başlamak;beraber büyümektir..evden ilk kez ayrılmanın hüzünlü heyecanını etrafta seni bekleyen dostluklara sımsıkı sarılarak yaşamaktır.üst dönemlerin yaptığı şakalara maruz kalıp korkudan tutuşmaktır,isyan etmektir belki de..ertesi sene daha da fazlasını büyük bir zevkle yeni gelenlere yapmak,kendini yıllar yılı sürmüş okul geleneklerine kaptırmaktır..unutulmaz anılara sahip olmak,uzun gecelerde yapılan sohbetlerde o anıları her hatırlayışta dudaklarda bir tebessümle geçmişin içinde kaybolmaktır..hayatta hem yalnız hemde insanlarla iç içe olduğunu aynı anda hissedebilmek,aynı anda ağlayıp gülebilmek,kahkahanın,eğlencenin dibine vurmaktır bir bakıma..ayrılacağın günün yaklaşmasıyla insana acı veren bir sızı duymak,son günleri dolu dolu yaşamaktır..güzeldir..