dün akşam bitirdim. ve aslında bir çırpıda okudum, ki zaten hepi topu 192 sayfa. yani 2 akşamda olayı finale erdirdim.
şimdi gelelim saadede; üstadın bütün kitapları arasında sondan ikinci olur ve/veya yedinci gün ile aynı kefeye koyarım.
hatta zaman zaman yedinci gün kitabında akış daha da bir iyiydi gibi. zaman zaman diyorum tabi.
bunda ise bir süreklilik vardı, asla sıkılmadım ama hep acaba gerçek atraksiyon, gerçek karakter ne zaman ortaya çıkacak ve kurgu tavan yapacak beklentisi ile zaten kitabı bitiriyorsunuz. tekdüze bir gidiş, akış var.
demem şu: uzun ihsan efendi* son iki kitabında bize daha gerçekçi, daha az hayal gücü barındıran ama buna karşılık oldukça fazla siyasi, edebi ve hatta ticari hayat göndermesi/göndermeleri barındıran kitaplar ve karakterler sundu.
bunu da onun değişim isteğine bağlıyorum aslında, hatta biraz son dönem siyasete, edebiyata ve kirlenen türkiye'ye kafayı takmış hissettirdi bana. ben sebebini böyle açıklıyorum.
yoksa hikayeler, tipler ve göndermeler, benzetmeler ile dil yine şahane, yine harika.
yine düşündürüyor, güldürüyor ve yine sunturlu küfürler ettiriyor birilerine.
ama bir puslu kıtalar atlası, bir suskunlar, bir amat değil, daha başka bu* ve bir evvel ki yedinci gün.
