kendinden çok başkalarına değer veren insan

dangalağın önde gidenidir. kimseyi üzmemek, kırmamak için kıçını yırtar durur ama kabak hep onun başına patlar. günün birinde, o çok değer verdiği, ne hatası olsa affettiği insanlardan kocaman bir kazık yer ve o kuş kadar beyninde o ampul sonunda yanıverir. anlar ki şu dünyada kendinden kıymetli kimse yoktur ve artık o başkalarının değil başkaları onun kahrını çeksindir. artık mutludur, hiçbir şey onu üzemez. o da artık bencil pisliğin biridir, zamanında her şeyini uğruna feda etmeye hazır olduğu insanlar sayesinde...