saatim çalmadan

yaşanmışlıkların, yaşamda henüz mürekkebi kurumamışken günlüğe dökülme ihtiyacını ifade eden modern bir ağıttır. hatta kanımca "vakit kaybetmeden yazmaya başladım" sözlerinden sonraki kısım, şebnem'in günlüğüne yazdıklarıdır.

ayrıca dikkat çekmek isterim: burada kendini dallı budaklı bir ağaç olarak tasvir eden şebnem ferah, günü geldiğinde o dal ve budaklarından kendini bir ormana denk düşürür (bkz: benim adım orman). bunu da * o günden bu güne şebnem'in, sıkıntılarının üstesinden nasıl geldiğinin güzel bir göstergesi olarak düşünebiliriz. ***