majör depresyon

ölmek gibi birşeydir. duvarlar üstünüze üstünüze gelir, durduramazsınız. ilaçlar, telkinler, göz yaşları vs vs hiç bir şey dindirmez acınızı. öyle kaybolur gidersiniz boşlukta, elinizi tutan, gözlerinizin içine şevkatle bakan olmaz. aslında bakarlar, sen görmezsin. sürekli uyumak istersin yataktan, evden çıkmamak ya da çıkamamak yalnız kalmak istersin ama yalnızken korkarsın. tek başına dışarı çıkamazsın. çıktığında boğulcak gibi olursun. herkes sana bakar, herkes seni konuşur herkes seninle alay eder. aslında hiç kimsenin seni gördüğü bile yoktur. her şeyde zaten bundan dolaydı başlar, kimse seni görmez, kimse seni bilmez, sevmez, önemsemez. bir hiç olduğun için, beyin bunun farkına vardığı anda hastalığın şevkatli kollarında bulursunuz kendinizi. sonrası zaten malum ilaçlar, terapiler...