panbeing

sevgili sözlük aslinda buraya yazmamin büyük bir sacmalik oldugunu biliyorum, fakat icimdeki bu duyguyu sadece yazarak paylasabilecegimi ve bu sekilde rahatlayacagimi düsündügüm icin hislerimi seninle paylasmaya karar verdim. uzun bir yazi olacagi icin serverinin ayarlariyla oynama.

yillar önce dünyanin en büyük ilik bankalarindan birisine doku tahlili icin kan vermistim. aradan yillar gecti, tabi ben de bunu zaman asimindan dolayi unuttum. bundan 9 ay önce bir mektup geldi. icerigi söyleydi: "sayin dinazor, yapilan tahliller sonucunda dokunuzun bir lösemi hastasina %98,küsur uydugunu gördük ..." birden cok heyecanlanmistim ve mektubu sonuna kadar merakla okumaya devam ettim "... bir hayat kurtarmak istiyorsaniz lütfen bizimle iletisime gecin." mektubu üc defa daha okudum. Bir erkege kadinin gelip, "hamileyim" demesi üzerine ne yapacagini sasiran adam gibi olmustum.
Biliyor musun sözlük? benim cevremde hic lösemi hastasi bir insan olmadi veya ailemde, akrabalarimda da hic kimsede bir lösemi hastasi degil. (iyiki de degil) sadece televizyonlardan, gazetelerden ve internetten edindigim bilgiler sayesinde o hastaligin nasil bir hastalik oldugunu ögrenip, kendi kendime empati yaparak doku uyusumu icin kan bagisinda bulunmustum. bu mektup gelene kadar hayatin ne kadar boktan oldugunu, monoton, cekilmez, igrenc insanlar toplulugu olan bir dünyada yasadigimi düsünüyordum. insanlarla iletisimimi bile kesmistim ve 9 aydir herseye optimist sekilde yaklasmaya basladim. neyse; mektubu okuduktan sonra hemen mektubu gönderen görevli kisiyi aradim ve bagista bulunacagimi, gereken evraklari göndermelerini rica ettim. sagolsunlar hic beklemediler ve bana gereken bütün evraklari gönderdiler. yol masraflarimi, günlük giderlerimi karsilayacaklarina dair bir bildiri göndermisler. ama öncelikle gereken testleri gecmem gerekiyordu. bir özel hastaneye gönderildim ve 12 saat boyunca rutin halde herseyimi kontrol ettiler. bir hafta sonra sonuclar cok iyiydi. Sayelerinde kan grubumu ögrenmiste oldum. Aids, hepatit gibi hastaliklarim da yokmus. (nedense hic de süphelenmemistim : ) )

artik ilik nakli icin hic bir engel kalmamisti. bir randevu verildi, hastane organize edildi tam 3 hafta sonra nakil islemi icin sabirsizlaniyordum, icim civil civil olmustu, biliyorum canim cok yanacakti; fakat karsiliginda bir hayat kurtulacakti. bir hafta sonra telefonum caldi ve nakli iptal ettiklerini söylediklerinde basimdan asagi kaynar sular döküldü, hastanin öldügünü sanmistim; fakat sadece bir enfeksiyon kaptigi icin tekrar kendini iyi hisedene kadar erteleyeceklerini söylediler. Ona bisey olmadigi icin cok sevinmistim. Ölmemesi gerekiyor onun. En basta kendisi icin ölmemeliydi ve daha sonra da benim icin. neyse aradan bi kac hafta gecti ve hasta tekrar iyilesmisti. laboratuvardan tekrar tahlil icin kan istediler. istedikleri kan olsun "alin emin kanimi" dedim, verdim. hasta iyilesmisti ve benim artik bedenime dikkat etmem gerekliydi. arkadaslarla bulustugumuzda bile onlar alkol icerken ben mesrubat iciyordum, sigarayi da fazla icmemek icin elimden geleni yapiyordum. En sevdigim ickilerden viski ve saraptan bile uzak durdum.
Tam bir hafta sonra nakil gerceklesecek ve telefon yine caldi. hastanin yine rahatsizlandigi ve naklin tekrar ertelenecegi söylendi. cok özürdilediler. bu bir saka gibiydi. hatta bu sadece saka olabilirdi. dalga geciyor bunlar canim. Olmaz, olamazdi böyle bir sey. neyse iki hafta sonra tahlil etmek üzere tekrar kan vermemi istediler. moralim biraz bozuldu. bunlar bu kadar kani ne yapiyor? diye düsünmeye basladim. ama neyse; sonucta bir insanin cani kurtulacak. gittim verdim. bu sefer sevinmedim. sadece bekledim. sabrettim. yine son gün arayip "hasta rahatsiz erteleyecegiz" diyecekler diye her telefon caldiginda kalbim götümde atmaya basladi.
bugün, günlerden pazar ve yarin hastaneye gidecegim. sali günü de nakil islemi gerceklesecek. icimde muhtesem bir sevinc var. sanki ölüme gidiyorum ama karsiliginda huzura kavusacakmis gibi. korkuyorum ama cok mutluyum. cocukken kurbanlik koyunlarin bakislari aklima gelirdi hep. Aynaya baktigimda o bakislari görüyorum kendimde. simdi ise tanimadigim, hayatimda görmedigim, erkek mi kadin mi, cocuk mu yetiskin mi, nereli oldugunu bile bilmedigim bir insana benden alacaklari bu siviyi verecekler ve kurtulacak. Nedendir bilmiyorum ben simdiden o insana kendimi cok yakin hissediyorum. Belki de hic tanisamiyacagiz veya birbirimizi ömrümüzün sonuna kadar görmeyecegiz ama onun benimle beraber ayni dünyada ayni anda yasayacagini, nefes almaya devam edecegini bilecegim. Belki de o kisi bir anne veya baba. Cocuklarina kavusacak ve cocuklari da bu sayede annesiz veya babasiz olmayacaklar. Belki de o genc bir insan, sevgilisi var veya bir sevgilisi olacak, hayalleri olan bir genc gelecekte bu hayallerini gerceklestirebilecek ya da bir cocuk, arkadaslariyla oynayacak, annesi ve babasini mutlu eden bir cocuk, gelecegini aydinlatacak. Bu kisi her kim ise yine de benim kim oldugumu bilmeden benim varligimi bilecek.

Peki bana ne olacak? bir kac hafta boyunca kicimin üstüne oturamiyacagim ve arada yapmis oldugum sporlardan ve bir kac hobbimden uzak kalacagim. Bir de bir kac gün boyunca enfeksiyon kapmamak icin kendime cok dikkat edecegim.
Kendi kendime ne soruyorum biliyor musun? Neden bir cok insan bedenlerindeki bu siviyi paylasmazlar ki? Ömürlerinden ömür mü eksilir? Hayir, bilincsiz davranan bir cok arkadasim bile böyle bir sey yapmiyacaklarini söylediklerinde suratlarina tüküresim geldi. Hatta karsiliginda maddi beklentileri bile olanlari görünce iliskimi kestigim kisiler mevcut. Bana doganin vermis oldugu bu sagligi bir baskasiyla paylasip, icimdeki bu huzuru tatmin edip, gercekten neden yasadigimi ve yasamin gercek amacini ögrenmis oldum. Bu kurulusa cok tesekkür ediyorum ve o kisiye de. Umarim hersey yolunda gider ve iyilesir.

Sevgili sözlük bu duygu o kadar güzel bir duygu ki anlatilamiyor. Duygularin kelimelere dökülememesi kadar boktan bisey yok biliyor musun? ama yine de sen beni anliyorsun.

edit: belki bu mutlulugumu gercekten anlayamayabilirsin diye tekrar yaziyorum sözlükcüm. düsünsene 1 kisi hasta ve bu kisiye onbinlerce kisiden sadece birisinin yardim etme imkani var. onu da belki doku tam uymadigi icin bu olasilik 1´de milyonlara ve hatta onlarca milyonlara bile cikabiliyor.

cok fazla mesaj gelmis ve bu yüzden tekrar editlemek zorunda kaldim. en cok sorulan sorulardan birisi sonunda ne olduguyla alakali.

benden alinan ilik hemen amerika´ya gönderilmis ve 2 yasindaki bir cocuga verilmis. bir kac gün boyunca dinlendim. daha sonra da yasamima kaldigim yerden devam ettim. üc hafta sonunda tamamen kendime geldim ve hic bi sey olmamis gibi sporumu yapmaya basladim. iki sene boyunca cocugun saglik durumuyla alakali sürekli bilgi gönderildi ve iki sene boyunca cocuk icin rezervede bekledim. bu süre esnasinda baska kimseye bagista bulunulamiyor. cocugun tekrar ihtiyaci oldugunda tekrar veriliyor. su an sagligi yerinde ve yasamaya devam ediyor. eminim su an gülücükleriyle ailesi icerisinde cok sevilen bir cocuktur. :)

organizasyonun düzenledigi bir toplantida gönüllülerle konusma firsatina eristim ve orada 20 yil önce bagista bulunmak icin kan örnegi vermis olup; hala beklemeye devam eden insanlardan, bir gün sonra hemen cagrilan insanlara kadar ilginc anilari olanlari tanidim. hatta beni en cok etkileyen anilardan birtanesi de suydu ve adamin kendi anlatimini kisaca paylamak isterim.

gönüllü bagis icin kan örnegi veriyor ve kendisinin bagisciya ihtiyaci oldugu ortaya cikiyor; yani kendisi kankaseri olmus ama bunu bilmiyormus. bir kac ay sonra hemen bir bagisci bulunuyor ve yasamaya devam ediyor. bagisci ile kardes gibi bir dostluklari vardi ve hatta oglunun adini da bagiscinin ismini koyuyor. ne yalan söyliyeyim, ikisinede imremdim.