ondan gelecek bir mesaj, birazcık önemsenme hissi...
bir yıl sonra yazıyorum. O mesaj da geldi, o da geldi. Kıymetini bilemedim. Ve o bu gün benden gitti; hem de nefret ederek, sevmediğine, içindeki her şeyin öldüğüne dair yeminler ederek. Bir yıl önce meğer ne güzel bir umut varmış içimde. Şimdi umudumu benden alma diye o kadar yalvarmama rağmen onu da aldı benden. Döneceğine umudum yok da, yeniden seveceğine dair küçük bir umut var içimde. Ama ona zerre kırgın ya da kızgın değilim, bunları hak ettim. insanın kendine verdiği zararı tüm dünya bir araya gelse veremezmiş. inanıyorum gün gelip bu entry bir yerde karşına çıkacak ve sen hemen anlayacaksın ben olduğumu.
Bir şeyleri telafi etmeye çalıştığım şu dönemde kaçırdığım ya da elimle teptiğim tüm fırsatların bana ikinci bir şans olarak geri sunulması. Elindeyken kaçabileceğini fark etmiyorsun bir fırsatın ama kaçtıktan sonra pişman olduğunda koşmak yetmiyor. Aradaki fark artıyor da artıyor.
orhan gencebay'ın şarkısında geçen söz mesela, bir damla mutluluk yaşatırdı beni. ee tabii biraz da umutlanmak. her ne kadar umut kötüdür, işkenceyi uzatır deseler de, umut başka bir şey. hakikaten diri tutuyor psikolojik olarak.
