aynı sınıfındaki, aynı eğitimi aldığı bir arkadaşı onunla aynı saatlerde antalya da olmasına rağmen köpek gibi amelelik yapan öğrencidir. hem de kendi mesleğiyle tamamen alakasız bir işte. hem de sırf üniversite için para biriktirmek için, 5 senedir giydiği aynı kotu atıp yenisini almak için. ne oldu söyleyeyim sözlük, aldı o çocuk pantolonu. ama eskisini giymeye devam ediyor, kıyamıyor onu giymeye, önemli bi günde giyilecek o pantolon. bazen babasının parasını harcayıp hayatını, gençliğini yaşayan aynı sınıftaki arkadaşı geliyor onun aklına. belki yıllar sonra yaşam standartları yükselecek bu çocuğun, hedeflerine ulaşacak ama, gençliğini yaşayamadığıyla kalacak hep..
OKUDUĞUN BÖLÜME BAĞLI. DOKTORLUK OKUYORSAN HiÇ KOLAY DEĞiL. MÜHENDiSLiK OKUYORSAN SON SENE YAPARSIN.
BAZI BÖLÜMLERDE 2-3 GÜNLÜK YAPARSIN.
YiNE DE BÜYÜK iŞTiR.
Bazen ikisi aynı zamanda yürümüyor,çalışıyosun derslere girmiyosun sınav zamanı sap gibi ortada kalıyorsun tabi sonuç o derslerden kalıp ya okulu uzatıyorsun ya da alttan bi çok ders bırakıyosun ama yokluk,fakirlik olunca mecbur kalıyosun ikisini nereye kadar götürebildiysen her baba yiğidin harcı değildir;hem okuyup hem çalışmak ikisini beraber yürütene helal olsun.
üç sene durup da üçüncü sınıfın final zamanı iş bulan şahsiyet olmamla birlikte amacınız gerçek manada çalışmak ise, hem okul hem de iş hayatının düzenli gittiği önerisi doğrudur. sadece paraya kendinizi endekslediğiniz anda ne not, ne ders, ne meslek, nehayatınız kalır.
