Düşünsene sevdiğin kız yurtdışına gidiyor ve bir daha gelmeyecek özlemek kolay gelir ama birdaha görememek içten içe öldürüyor be insanı ben niye sevdimki şimdi giderken gitme diyemedim özür dilerim.
ne bileyim, hayatında ki boş koltuklara birilerini oturtuyorsun sonra onlar yolculukları bitince gidiyorlar. sen o koltukları doldurmak istiyorsun ama, her yeniden dolduğunda dahada fazla boş kalıyorlar. hayatımda bir tek insanı sevdim, öyle güzelliği sohbeti falan değildi. ulan aptallığıma mı yansam anlamıyorum, yaşattığı üzüntüyü bile yaşayamıyorum artık. üzüntüye özlemim. sonra ne oldu sırf ben varım diye, o arada kaldığı o yaşadığı karmaşadan kurtulması gerektiğini düşündüm. kayboldum ortalıktan. şimdi gelse, ben ona yine gitmezdim. onu mutlu edemeyeceğimden değil, ya benden başka biriyle daha mutlu olabilirse düşüncesi yüzünden kendimi çektim. adı üstünde özlem ya işte, o seçimi yapmak zorunda olmadığım zamana, onunla karşılaşmadığım zamana özlemim var benimde. iyi günler.
Tuhaf tuhaf rüyalara neden olabilir. Tuhaf tuhaf rüyaların nedeni olmayabilir de ama olabilir de. Öfkeye de neden olabilir. Özellikle de Özlem duyulan kişi bu özleme karşılığını vermediğinde.
Ucu bucağı olmayan bir uçurumda tek başına oturmak gibidir.Durumunuza baktığınızda bir yanınız sizi tebrik etse de cesaretinizden dolayı cunku yalnızlığa dayanmak cesaret işidir bir tarafınız ise sürekli geçmişe dönmenizi isteyecek.Bir süre sonra özleminiz bir kişiye ya da gruba degil bir zamana olacak..işte o an anlayacaksınız gerçek olan tek zaman yaşadığınız zamanmış ve geriye asla gelmeyecek..
kaybolan yapboz parçasının yerinin uyandırdığı hisler gibi.
Eksik, tamamlanmamış, sinir bozucu, olması gerektiği yeri biliyorsun parçanın, şeklini biliyorsun, büyük resimde hangi alanı tanımladığını biliyorsun ama eksik işte. gözün tamamlıyor sen istemeden 3 4 saniyeliğine belirli aralıklarla belki ama sonra yine eksik. Hep eksik.
Tüm bunların sinede olduğunu düşünün şimdi. Öyle bir şey işte.
Yanından yeni ayrılmış, gitmek 'zorunda' olduğunuz bir yolun yarısında bir yolüstü lokantasında insanın içine düşen bir his.
Yolda yağmur var gibi Yok gibi de Aslında. Yeryüzüne düşen damlaların bana denk gelen kısmı ; arabamın ön camıydı bugün. Ve damlalar sanki yeniden gökyüzüne kavuşmak ister gibi yerçekimine aykırı camda yukarı doğru kayarken ; radyoda daha önce hiç duymadığım ve belki sonra da hiç duymayacağım 'karasevda' temalı bir parça çalıyordu, tanımadığım bir kadının sesinden. Aslında ilk o anda düştü özlem duygusu içime..
işte sonra sonra yani bir kaç dakika sonra bomboş bir dinlenme tesisinin tek müşterisi olarak bütün ilgiyi üstüme toplar biraz çalışanlarla lakırdı yapıp ağrıyı dindiririm dedim, çok derinde olduğu için sızı dinmiyormuş onu da öğrendim.
Şimdi oturmuş otobanın kenarında yoldan geçen yüzlerce araca bakıp tek mi çift mi geçecek şu kadar saniyede diye dilek tutarken ; aklımın kaldığı aklın özlemindeyim..
Bazen hiç güzel değil özlemek
Bazen de çok uzak bir duygu..
Neyse ki çift demiştim çift geçti arabalar o da beni seviyor hala..
Orhan velinin kaleminden anlam kazanmış eylem. insan bir şeyi özleyecekse denizi özler, gökyüzünü, kuşların ötüşünü, hafif esen rüzgarı, baharda tomurcuklanan dalları falan özler.
Özlem de yakışmıyor öyle her şeye. insanlara atfetmesin insan da özlemini.
“Kimi, neyi” diye sorgulatır insana. Boşlukta olunca özlenecek o kadar çok şey var ki aslında bazen bir kişi bazen tek bir an bazen bir kokuyu özlersin bazen hissettiklerini özlersin..
