ben de olmayan duygu.
abi böyle bir şey olamaz ya. herkes beni özlüyor, ben özleyemiyorum lan bu Nasıl duygu ? mecburen soru ya evet diyorum, bunun da samimiyetsiz olduğu anlaşılıyor. zaten az evel diş fırçalarken kendi kendime ben özlemem özletirim dedim, bu Nasıl bilinçaltı arkadaş ya.
hani bir de asla kavuşamayacağını bilince insan...
çok kötü. çok derin. öyle derin ki çaresizlik evren kadar geniş. alabildiğine karanlık. alabildiğine alacakaranlık. onca sevgi, onca yaşanmışlık, onca hatıra, onca uykusuz geceler, onca sabaha kadar süren aşk dolu telefon görüşmeleri ve akabinde okyanusun en derin noktasından da daha derin özlem.
alışılıyor tabi zaman güzel terbiye ediyor insanı. ama ne fayda. ameliyat izi gibi baktıkça, düşündükçe özlüyor insan. taa ki o ruh ikizin gelip senin tüm hayatını değiştirip biz birbirimiz içiniz diyene kadar. o kişi geldi geldi gelmezse sıçtık bir ömür sıça sıça ilişki yaşıyoruz.
Ah özlemek,özlem bir yandan insancıl ,sıcak ,masum duygular gibi dururken zamanla içinizi boşalttığını ,sizi sadece kendisinin merkezinde yaşattığını görünce soğursunuz bu duygudan.
Herşey size o güzel anılarla dolu günlere artık dönemeyeceğinizi haykırır sanki,içtiğiniz su,attığınız adımda bile ondan birşeyler buldurur size derin boşluklarda sürüklenmenize anılara hayal dünyasında dönmeye bir bardak su yeterde artar bile .bazen boşluğa kapılır özleminizi unuttuğunuzu sanırsınız ama o sinsi duygu içerden işlemeye devam eder kalbimizi çürütmeye hiç durmadan.
O kadar lanet bir şey ki aslında. Düşünürken bile tebessüm ettirir insana. Gerçek dünyaya döndüğün zaman içini yakar. insana hiç yapmayacağı şeyleri yaptırır özlemek. Gitmeyeceği yerlere gider insan. Hayatta yapmam dediği şeyleri yapar. Sonra? Sonrası özlem acısıyla kalır sadece.
