beklenenin hiç gelmeyeceğini bile bile kokusunu özlemek canının yanması acıması için her hangi bir anı hatırlamaya ihtiyaç yoktur bu durumda özlersin gerisi sessizlik suskunluk. zamanın durması.
Yerine gore mutlu eden, yerine gore aci veren duygudur. Ozledigin, ozledikce buyuyen sevginse ve donuyorsa o sevgi sana, mutlulugu er ya da gec getirir. Eger ozledigin, hic olmayacak bir sey, hic gelmeyecek bir yar ise, malesef yasattigi yalnizca acidir.
Yokluğu sonrasında bir insanı, eşyayı, mekanı ve benzeri şeyleri hatırlamak. Tabi hatırlanan her ne ise bir de olumsuzluklar ve olmazlıklar var olabiliyor. Bu durumda özlemek üzüntü, sıkıntı, hayal kırıklıklarını beraberinde getiriyor.
özlemek; her insanın en az bir kere yaşadığı duygudur.
Özleyince bi başka oluyor insan, içinde kopan fırtınalar kadar durgunlaşır garip bi şekilde.. Özlemekten nefret etmeye başlar, oysa özlemek müthiş kutsal bi duygu.. Bana soracak olursanız sevmekten daha muazzam..
Özlemek acizliktir kimine göre; kimine göre de yaşama sebebi; belkide sevginin bıraktığı tek mirastır..
Kimisi özlememek için hatırlamaz unutmuş gibi yapıp, kimisi de özlemek için bin çeşit bahane arar.
Hepimiz özleriz.. Kimimiz hayatında bir defa özler, kimimiz hayatı boyunca özler.. Özledim diyememek en kötü halidir aslında yaşamın ve yaşamak özlemlerle anlam kazanır; özlemlerimizi giderdiğimiz kadar bağlanırız hayata..
Belkide özlemek en gerçek olanıdır duyguların..
Vesselam.
özlüyorum. bölük pörçük. ufak ufak. burnum sızlıyor özlemden. çok şey özlüyorum. kimisi yakın kimisi uzak.
özlem insanla sınırlı kalır mı? kokuları özlüyorum. eskilerden. anenemin eşarplarının arasındaki lavanta kokusunu mesela. babamın omzuna yasladığımda başımı aldığım koku.
ama ne kadar özlersem özleyim nazımın memlekete özlemi gibi anlatamıyorum. ya da cemal süreya gibi sevgiliye özlemi. iyi kulanamıyorum şu kalemi.
eskiden resim yapardım. şimdi ellerim titriyor yapamıyorum. bir surat bir suret çıkmıyor artık elimden. resim yapmayı da özlüyorum.
ama en çok konuşmayı özlüyorum galiba. eskisi gibi düşünmeden. bazen hızlı hızlı bazen kesik kesik ve bazen kısık kısık. kesilmeden, uzatmadan, dolandırmadan konuşmayı.
umutları özlüyorum. unutmadan yazmalı onu da. başlarda olmalıydı halbuki. yazarken bile geride kaldı. zaman çok hızlı geçiyor. yetiştiremiyorum zamana hayallerimi.
geleceği özlüyorum şimdi. bu günler bir an önce geçmeli. gelecek günler güzel olacakmış gibi.
hiç tanımadığım ince ruhlu birini özlüyorum. şiir seven birini. bana dinleyip sevmediğim şarkıyı sevdiren birini. her gün beynimde yaşatıyorum onu. adı isimsiz kafes. ya da öyle bir şey. her gün uyanıyor o. her zamanki gibi şık giyiniyor. kahve içiyor sabahları ve gözlerinin altı mor çoğu zaman uykusuzluktan. dışarı çıkartıyorum onu. kuytu köşelerde kafelere kaçıyor. kahve içiyor yine. çok kahve içiyor adam. ve sigara. bırakamıyor. parmakları hep sigara kokuyor. kitap okuyor çok. ama anlatamıyor kimseye bildiklerini. bildiklerini de bilmemiş olmayı diliyor zaten.
Insanin canini acitan durum. Orhan veli gibi, alli pullu gemiler de gecse ruyanizdan denize hasret kaliyorsunuz ya.. Hah iste allah o duygunun allah belasini versin.
özlemek.. nasıl anlatsam bilemiyorum. sevdiğin bir insana ise sanırım uzak kalma hissi değil bu. özlemek yüreğinde sevdiğine kavuşmaktır bir nebze. onunla yaşadığın hatıralara iç geçirmektir. saat gecenin 11'inde sahile gidip haykırmaktır, yürekten gelen acı tatlı sözlere, hatıralara. o kışta kayaları aşan dalgalara yenilmektir, özlemek..
