Bir müteahhit arkadaşım vardı. Adını vermeyeceğim, zamanının “küçük” şarkıcılarından birini tanımış, istanbul plakçılar çarşısı’nda..
Bunun bir yarım kan abisi varmış.. buna gelir, “falanca, sana çok kelepir bir arsa buldum, koş” dermiş. Atıyorum, 100 milyon.. bu parayı basar, abi iki gün sonra arsayı 80’e satar, parayı ceplermiş. “Falanca kooş, araba satıyorlar”, “falanca koşş, arsa var”.. iki gün sonra “taş değilsin, toprak değilsin, hele benim arsam hiç değilsin”.. arsa buhar olmuş, para desen ortada yok..
Sonradan bizim “küçük” bir bakmış ki, mabadında açılan delik çok büyük.. ama, talihe bak ki, abinin aldığı ve “bundan bir b.k olmaz” diye tenezzül edip satmadığı bazı araziler şehir içlerinde kalıp, para etmiş..
Sonra bizim küçük durumu toparlayıp, gayet cimri ve zengin bir büyük olmuş.
Yani özcan deniz akrabalarını 40 sene sırtında taşımıştır, bir gün of dedi diye dünya kadar hakarete uğramıştır.
Zira benzer bir “hadise” de, başka bir sanatçı ve kardeşleri arasında vuku buldu.. görünen o ki, isimler değişse de hikaye değişmiyor.
