Ne olursa olsun insanın dibine kadar tatması gerektiği, illaki yolunun düşeceği bir duygu. Tanrı tarafından insan olmanın Lütfu olarak verdiği bir olgunluk ya da acizlik, bilemiyorum. Bildiğim tek şey bazılarımız bunu öylesine yaşayabiliyorken, bazılarımız hissede hissede öylesine, ölesiye yaşıyor. Yada yaşamıyoruzdur. Ölünce yaşayacağız.
Suan yaşadığım ama artık çok da koymayan şey. Ama şey çok kötü.
Mesela yıllarca yarınımın garantisi olmadan bir ev kiralayıp eşya alıp yerleşemeyecegim. Bu sehre alışmalıyım demeyeceğim yada alışamayacağım. Cunku muhtemelen yıllarca farklı şehirlerde farklı bölgelerde çalışarak Ve kendime ait olmayan yataklarda misafirce uyuyarak geçecek.
insanın evi olmadan yasaması mümkün mü bilmiyorum ama öğreneceğim. Ama sevdiğim bir söz vardır. Birinin seni düşündüğü yer, geri döneceğin yerdir, evindir.
