bazen insana söz geçmiyor.
kelimeler havada asılı kalıyor.
bakıp kalıyor insan.
bekliyor, olmuyor.
ne davranışın tercüman oluyor, ne başka birşey.
kulaklar sağır gözler görmez olunca,
iki kelimeden ibaret çaresizlik 'sen bilirsin'
söze kolay , ruhun iki eli boşlukta.
ne yapayım artık
'sen bilirsin'
çaresizlik; üzüldüğünü kimsenin farketmemesidir, farketselerde umursamamalarıdır. oysa ben hiç tanımadığım insanı ağlarken görsem üzülürüm, kim bilir ne derdi var.
uçmaya çalışan tavuk gibiyim;çırpınıyorum çırpınıyorum olmuyor en son bi atlama denemesi yapayım belki uçarım diyorum,
sonuç:yere çakılıyorum ve yine it gibi çalışmaya kendi yaralarımı kanatlarımın altına alıp sızılarımla beraber arkadaşlık ediyorum.
