iyi bir uyku isteyene tavsiyem kesinlikle serta perfect. Bir de sıcaklar için technogel yastık alırsanız yataktan kalkmak istemiyorsunuz. Yatsan'da var hepsi.
Bugün cüzdanımda kardeşimin vesikalık fotoğrafını ararken buldum fotoğrafını.
Bir fotoğrafa ne kadar uzun süre bakabilirse bir insan, ne kadar uzun süre takılı kalabilirse o kadar uzun vakit baktım fotoğrafına.
Atmayı ya da bir kenara kaldırmayı bırakın, yerini değiştirmeye bile kıyamadım.
Nasıl, hangi kelimelerle, cümlelerle tarif edebilirim hissettiklerimi, hiçbir fikrim yok.
Bazen hayatın bir durdurma tuşu olsa ne güzel olurdu.
inanılmaz yorgunum aslında ama uyku tutmuyor yine bir türlü.
Özellikle kendime artık daha iyi olduğumu, daha iyi hissettiğimi, toparlandığımı söylediğim günlerde gecelerimin bu şekilde geçmesi çok saçma.
alkol gercekten kötü bir seydir deyip deyip ictikten sonra 2 gün boyunca basımın catlayacağını, bok gibi hissedeceğimi ve hicbir sey yapamayacağımı bilmeme rağmen icmeye baslayınca kendimi tutamıyorum. icerken cok keyif alıyorum ama sonrasını düsünmeden iciyorum. ancak her halükarda alkol cok cok cok kötü bir seydir.
Çok bunaldım be. Bazı şeyler çok yoruyor insanı çocuklar. ideal ettiklerim keşke gerçek olsaydı. Duygularim yok gibi davranmaya çalışsam da nihayetinde insanım.
yine uyku tutmayan bir gece.
Yine zor gecelerden bir tanesi.
karanlıkta oturmuş bir şeyler dinliyordum ki bir anda bu şarkı çaldı.
Çok fazla anı geldi geçti gözümün önünden, çok fazla şey geçti içimden.
Genellikle tercihim susmaktan yanadır,
Yine ben sustum da içim susmuyor.
Ne yaparsanız yapın, ne kadar çabalarsanız çabalayın peşinizi bırakmayacak bir gerçek. gün boyunca hissettikleriniz, hesap verdikleriniz, kendinizi yetersiz hissettikleriniz babanızın siz yedi yasındayken düşündükleriyle aynı olacak.
Artık bu gerçeği kabullenerek yaşıyorum. Bunun ferahlığıyla ama ben bu hayat için mi bunlardan vazgeçtim demiyorum.
insanların fütursuz saldırılarına göğüs geriyorum. Sessizce kafa sallayıp onaylıyorum.
Bir yerden sonra çabalamak yetmiyor. Kabullenmek gerekiyor.
Bunaldım.
Çevremin geniş olması sebebiyle insanların beni aracı kişi olarak kullanması beni cidden bunalttı şu bir haftadır. Biri kuaför için beni arar, biri fotoğraf çekimi. Benim bir işim olsa koşturan olacak mı hiç bilmem. Ulan tamam ayarlıyoruz da saatine kadar ben ayarlıyorum. Ben tanıştırıp aradan da sıyrılamıyorum.
Mutlu değilim. Olacağıma karşı en ufak bir inancım yok. Öyle ya insanın mutlu olmaya dair inancına bir ilham kaynağı gerekir ve ben tüm kaynaklarımı tüketmişim. Belki de hiçbir zaman olmamıştır. Kendimi kandırmışımdır. Artık kalıplaşmış mutluluktan bile vazgeçmem gerekiyordur. Belki de beceremiyorumdur. Kendimi bulamamışımdır. Bulmaya dair umutlarım da bitmiştir. insan bu kadar karamsarlığın ve bilinmezin içinde kendine ne kadar iyi gelebilir ki? Kendine iyi geleni nerden bilebilir? Kendini kandıracak ve inandıracak gücü nerden alabilir? içindeki acıyla var olmuş ruhunu mutluluk yalanına nasıl inandırabilir?
hayatımın dönüm noktasına ulaşmama çok az kaldı. ya önümdeki duvarları bir bir aşıp her şeyi arkamda bırakacağım ya da geçmişimden dolayı eskiyip bu hayattan bir an önce kurtulmak için dua edeceğim.
