Aile fertlerinin nakit para ihtiyacını çantamdan karşıladığını bilmediğim bir gün ne de olsa nakit var kafasıyla dolmuşa binmek ve normalde umursamadığım cüzdandaki beş on kuruşlardan bir yol parası çıkarma stresi.
Hayır o çaresizlikte bir avuç beş on kuruştan bir lira bile çıkmaması bir yana insen bir dert param yok ama binmiş bulundum desen apayrı.
Sucuk tattırdım, telefon hattı sattım, çocuk baktım, garsonluk yaptım, anketörlük yaptım, mekan süsledim, animatörlük yaptım ama hiçbirinde de çaresiz değildim. Aldığınız karar kendinize ait ise bunun adı çaresizlik değildir.
Üniversite yıllarımda yeni çıkan bir rakı markasında 2 ay çalışmıştım.
Tanıtımı için restaurant ve barları denizkızı kostümü ile akşamları dolaşan bir ekipteki 2 DENiZKIZIndan biriydim.
Kostümlerle denizkızından çok travestiye benziyorduk.
Parlak bele kadar simli gümüş rengi peruk, ispanyol paça mavi parlak pantolon.
(ispanyol paça ile deniZkızı efekti verilmeye çalışılmıştı ama bence paçalı tavuktuk)
Üniversiteyi kazandığım ilk sene ikinci dönem okula gitmeyip günde 16 saat bir elektronik deposunda aktif şekilde çalışmıştım uzunca bir süre 90 kilodan 75 e düştüydüm ama güzel para yaptım gerçi çaresizlik sayılır mi bilemedim.
işe girmek. düşünsene allah sana bir hayat bahşetmiş bir yerde işçi olmazsan hayatını devam ettiremiyorsun.
sonra da hayatı ciddiye almayın önemli olan ahiret diyorlar, ibadet etmek için yaşayabilmek gerekir, nasıl yaşayacaksın?
Eve uzaktaydım metroya binip evime gidecektim kartımı bastım ve o hazin ses yetersiz bakiye sesi. Döndüm geri. Son paramı da sigaraya vermiştim. Cebimde beş kuruş kalmamıştı. Geri döndüm ve evin yolunu tuttum. Yürümekten yorulmuştum, karnımdan gurultuları işitir olmuştum artık. Ve tam karşımda ne göreyim...
Çölde su görmüş gibi oldum. Karşımda duran Kızılay kan bağış aracıydı.. ve gidip kan bağışlayıp abur-cubur yemiştim.. çok açtım sözlük.
yani daha doğrusu, abur-cubur yemek için kan bağışlamıştım.. biraz yıkıklıktı belki ama o an öyle gelişivermişti..
nasıl söylesem bilemiyorum, utanıyorum, sıkılıyorum, ağlıyorum, üzülüyorum aklıma geldikçe çıldıracak gibi olup hayata gözlerimi kapamak istiyorum. evet yaptığım en aptalca şey jigololuk yapıp hayatımı kazanmak oldu. neyseki şimdi doğru yolu bulup namaz niyaz götürüyoruz işi. allah affetsin.
Anketörlük ve garsonluk. Anketörlük yaparken de garsonluk yaparken de ayaklarımdan kan temizlemiştim günlerce. Hiç unutmam bir kere çalıştığım cafeye gitmeden önce beyaz babet almıştım. Heyecanla giyip gittim fakat o gün o kadar yoğundu ki perişan oldum. Ayaklarıma bir baktım ki babete kan lekeleri bulaşmış. Yaraların acısını yorgunluk ağrıları bastırmış, farketmemişim bile. Patrona ayaklarımı gösterdim 15 dakika dinlenebilir miyim dedim. Oturduğun yerden mi para kazanacaksın git çalış demişti.
işteki son günüm oldu zaten.
Anketörlükte ise 30 tl için 6 saat hiç oturmadan sürekli gülümseyerek bir şeyler anlatmak zorunda kalmıştım ve kistim yüzünden deli gibi sancılar çekiyordum.
Liseye başladığım sene o çok sevdiğim bisikletimi satıp kitap defter almıştım. 140 tl bu günün parasıyla hiç unutmam. Çaresizlik değil tabi mecburiyet.
3 yaşındaki yeğenimin kumbarasındaki paraları çaldım. Çocuğunun istediği Oyuncakları falan almak için ablam bozuk paraları ve bazen de 50lik 100lük falan atardı, kumbara dolunca da ufaklığa istediği oyuncağı alırdı. Ordan çaldığım parayla da içmeye gitmiştim bir gecede piç etmiştim parayı. Annemle alakasız olarak, bu iğrenç davranışımı ben de sizin gibi orospu çocukluğu olarak nitelendiriyorum. Sonra çaldığım parayı kimse fark etmeden yerine koydum ama yine de üzgünüm.
