Baslarda herkese yaranma çabaların oluyor bu ergenlikten çıkışın ilk zamanları (18-19), herkes beni sevsin, yaptıklarım herkes tarafından onaylansin filan cevrende bir suru arkadasin olsun istiyorsun, yalnızlık korkun var çünkü, diğer turlusune katlanamayacaksin. Sonra o cevrendeki insanlar seni teker teker yaralanmaya başlıyor. Kimi davranislari, kimi sözleri, kimi ise tek bi davranısi lafı degil tamamen hayatını sikip atmasiyla. Sonra oeeh diyorsun ulan bunca zaman yalnız kalmadim da bi bok mu oldu. Siktirin gidin hayatimdan', teker teker o gereksizleri ciktigin yolda her birini bi koseye bırakarak ilerlemeye devam ediyorsun. Teker teker. En sonunda yanında birkaç, dostun kalıyor. Ulan diyorsun 'bok mu vardı da onca insanın kahrını cekmisim. Yanimdakiler zaten bana yetiyormuş.'
Olayin ozu yalnızlıktan korkmamayi ogrendim, şerefsiz insanlarla birlikte yaşamaktansa, tek basinaligin,yalnizligin şerefine nail oldum.
